Het is alweer een hele tijd geleden dat ik iets heb gepost, helaas is dat niet helemaal zonder reden. Dit gaat een heel lang blogbericht worden, wie geïnteresseerd is mag het lezen en anders klik je nu maar snel weg 😉

Eigenlijk gaat het dit hele jaar al niet super lekker, ik was constant aan het modderen met mijn gezondheid maar kon er de vinger niet op leggen. Veel buikpijn, misselijk, niet lekker voelen… Energiepeil wat steeds verder naar beneden ging. Revalidatie is er pittig en ik wil daarin ook te snel, dus eigenlijk schoof ik daar alles op af.

Op 31 januari heb ik vanaf ’s avonds 21.00 uur tot de volgende ochtend 08.00 extreme buikpijnen gehad en geen oog dicht gedaan. Aangezien ik 2 februari voor de allereerste keer sinds mijn val weer een uurtje een demo gepland had in de winkel heb ik alles op alles gezet om daar aanwezig te zijn. Alleen ging het vrijdagochtend ook niet helemaal lekker dus ik moest verplicht van mama naar de huisarts omdat we bang waren dat het een blindedarm was. Maar bloeduitslag was negatief, de buikpijn zakte wat af.. dus heb die dag rustig aan gedaan en extra pijnstillers genomen. Op zaterdag 2 februari heb ik mijn “debuut” weer gemaakt met de demo, wat heb ik genoten hiervan!!

Jullie kunnen wel aan mijn big smile zien hoe ik hiervan geniet en hoe ik mij aan dit soort dingen op kan trekken! Met demo’s ben ik gewoon op mijn plek om mensen te inspireren.

Alleen bleef de buikpijn sudderen en ik bleef me niet lekker voelen, gewoon onbestemmig… dacht dat de demo toch net iets te vroeg was.

Daarna waren we heel erg druk met de nieuwe webwinkel en de organisatie van het Mintay Weekend. Dat weekend heb ik ook veel te gek gedaan door 2x een uurtje mee te doen met de workshops en uit eten te gaan. Maar goed, soms moet je even over de grenzen heen gaan toch?
Ik had hier zó lang naar uitgekeken en dit mocht niemand mij afpakken.

Daarna weer rustig aan gedaan om proberen bij te tanken, maar ik kreeg hoe langer hoe minder energie en puf om dingen te ondernemen. Op een gegeven moment zei ik ook tegen mama: als ik komende week me niet beter voel trek ik aan de bel bij de huisarts, want dit voelt echt niet goed… alsof alles door mijn vingers heen glipt… Energie was zo laag dat ik ’s avonds om 7 uur onder de wol lag. Dat is voor mij geen kwaliteit van leven meer, ik vond het echt niet leuk meer.

Alleen ging het dat weekend weer goed mis. Zaterdagochtend om 11.00 uur begonnen de helse buikpijnen weer. Continu extreme pijn met ongeveer om het kwartier pijnscheuten. Aangezien het vorige keer geen blindedarm was en het na 12 uur afzakte hield ik dat maar in mijn achterhoofd. Alleen midden in de nacht hield ik het echt niet meer en heb ik mama gebeld en daarna de huisartsenpost. Die is gekomen, maar aangezien ik bekend ben met chronische darmproblemen sinds mijn 18de gaf hij dat als diagnose. Complete verstopping en moest maar extra clysma’s gaan gebruiken. Dat gedaan, maar de pijn zakte niet. Ik heb echt doodsangsten uitgestaan en kon me geen houding meer geven, met zo’n pijnscheut was zelfs ademhalen niet meer te doen. Heel de zondag nog die pijnen gehad, ik raakte ook gewoon uitgeput en durfde de zondagnacht niet alleen in te gaan. Dus weer de huisartsenpost gebeld… maar zelfde verhaal: Geen spoed, dus we doen nu niks. Bel morgen maar met je huisarts als het niet over is en kijk dan maar verder.
Ik kon wel door de grond gaan… en ik was zooooo bang. Ik voelde mijzelf gewoon wegglijden… Begon ook steeds meer over te geven, kon niks meer binnen houden.

Maandagochtend gelijk de huisarts gebeld en die heeft mij doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar aangekomen een echo laten maken. Die assistente zag al genoeg, die heeft er nog een dokter bij laten komen voor een 2de echo. Daarop was ook te zien dat alles onwijs verstopt zit, maar ook dat de dunne darm gedraaid was, wat erg gevaarlijk kan zijn. Ik moest nog een extra foto laten maken en werd naar de SEH doorgestuurd. Daar moest ook nog een CT scan gemaakt worden. De chirurg heeft mij toen opgenomen en ik moest ook nuchter blijven. Mijn darmen stonden echt op knappen en die moesten leeg en als daarmee de pijnen niet minder zouden worden zou ik geopereerd moeten worden.
Ook werd ik aan een Kalium infuus gehangen omdat deze veel te laag was.

Helaas kwamen we er in het ziekenhuis achter dat clysma’s voor mij niet meer werken. Ik was al bekend met chronische darmproblemen, maar door mijn bekkenbreuken werken de zenuwen etc niet meer waardoor ik nu dus nog meer problemen heb gekregen. Kon er ook nog wel weer bij.

Gelukkig zakten in het ziekenhuis de pijnen en hoefde ik niet geopereerd te worden. Wel moest ik nog blijven om te kijken hoe het eten valt etc. Op woensdag mocht ik weer naar huis. Wel moet ik nu dagelijks zelf mijn darmen gaan spoelen, dit is nu gewoon levenslang. Voor mij is dit best wel intensief doordat ik ook mijn bekkenproblemen heb, ik zat hier eerlijk gezegd niet op te wachten. WEER iets erbij, alsof het allemaal nog niet genoeg was…

Inmiddels was ik door dit alles echt een wrak geworden. Ik ben natuurlijk al super dun, maar dit heeft mij helemaal geen goed gegaan. Ik was gewoon helemaal uitgeput. En ik moet heel eerlijk zeggen… ik knap ook maar heel langzaam op. Dit hele gebeuren heeft ook mentaal heel veel met mij gedaan, want ik ben letterlijk door het oog van de naald gekropen.

Ik moet dit allemaal een plekje geven, dat heeft tijd nodig. Maar ook qua buikpijn etc gaat het nog steeds niet helemaal lekker. Heel eerlijk gezegd; ik ben het moment aan het afwachten waarop die extreme pijnen weer gaan komen en ik ben daar zó bang voor! Ondanks mijn morfine/paracetamol en andere pijnstilling kon ik zelfs die pijn niet handelen…

Mocht het doorzetten, dan moet ik ook a la minute weer naar het ziekenhuis terug. Binnenkort moet ik weer op controle en dan hoop ik dat ze mij gewoon eens weer binnenstebuiten willen keren voordat het weer mis gaat.

Ik heb ook nog steeds een extreem laag energiepeil. Heel eerlijk gezegd: ik weet momenteel gewoon echt niet hoe ik de dagen door moet komen. Ik wil zó dolgraag weer werken, dolgraag de kleine dingen die ik kon doen weer op willen pakken… maar ik weet niet hoe ik de eindjes aan elkaar moet knopen. Ik doe mijn best zoveel mogelijk te doen op een dag, maar deze keer moet ik echt aan mijzelf denken. Ik hoop dat ik me heel snel weer beterder voel. Voor nu vind ik het echt even allemaal niet zo leuk meer en zit ik ook echt even een dalletje… er is afgelopen tijd gewoon teveel op mijn bordje gekomen.

Ik probeer mezelf nu weer op te trekken door af en toe wat te freubelen in mijn Art Journal, creativiteit is voor mij het beste medicijn! En ook heb ik besloten om wat hulp in te gaan schakelen. Geen psychiater, die heb ik niet nodig, maar meer een coach die mij kan helpen om alles weer even op de rit te krijgen met mijn aangepaste leven.

Ondanks alles heb ik nog steeds ergens in mij de volledige overtuiging dat uiteindelijk alles nog wel weer een stuk beter zal worden, ook qua bekkenproblemen. Dat heb ik geprobeerd in deze pagina ook weer te uiten.

Deze pagina was namelijk helemaal mislukt. Ik had in eerste instantie met Oxide Sprays gewerkt en daar rice paper overheen geplakt, maar dat werd niet mooi, ik kon er niks mee. Deze had ik op 14 februari al gemaakt en had toen ook geen goede dag… dus heb de pagina destijds helemaal zwart gemaakt. Ik denk: ooit maak ik er wel weer wat van, als de tijd daar rijp voor is. En afgelopen week bladerde ik door mijn Journal en had ik ineens zoiets: Alles lijkt nu zwart, maar er is altijd nog weer wat van te maken. Laat dat voor mijzelf iets zijn waar ik mij aan op kan trekken…

Dus zo gezegd zo gedaan. De zwarte gesso heb ik gecoverd met de Impasto Paint van Finnabair en daar overheen heb ik gewerkt met de Tissue Wrap van Finnabair. Ik heb er een bijpassende tekst bij gekozen… Ik moet ook met kleine stapjes vooruit willen gaan en niet ineens met grote stappen vooruit…. maar ik wil zo graag en daardoor gaat het soms mis…

Uiteindelijk ben ik heel blij met deze pagina en voor mijzelf is dit ook weer een bewijs: Nu lijkt het allemaal erg donker…. maar het komt goed!!! GEDULD!!!….

Dit is even een heel lang verhaal. Ik heb er lang over gedaan om weer iets te typen, in etappes getypt en dingen weggehaald / aangevuld… maar ik stop er nu mee. Ik heb het van mij afgeschreven en dat is voor mij het belangrijkste, het moet uit mijn systeem om weer verder te kunnen.

Ik hoop dat ik mij snel weer wat beter voel en weer positief verder vooruit kan gaan! 🙂

En nogmaals.. het is een lang verhaal, maar het is je eigen keuze geweest om tot het einde door te lezen, haha.
Dit is geen bericht om aandacht te vragen, dit is gewoon puur voor mijzelf om van mij af te schrijven en dat mijn leven niet altijd alleen maar een feestje is… ook al kun je dat via Social Media wel zo laten lijken 😉 ooit hoop ik dat het ziekenhuisbed weer mijn kamer uit kan, ik weer minder afhankelijk ben van anderen, ik weer meer kan gaan werken… zelf boodschappen kan doen, weer eens kleding kunnen shoppen in de winkels…. wat zou ik daar veel voor over hebben. Maar goed, wie weet komt dat ooit, tot die tijd blijven we maar stilletjes hopen en wensen…

Liefs Jenine xX