Durf ik het aan? Durf ik dit bericht te typen en daarna ook te publiceren? Ik weet het nog niet. Ik ga eerst maar eens mijn hele verhaal typen want het moet eruit… daarna ga ik kijken of ik sterk genoeg ben en het ” de wereld ” over laten gaan of dat ik op de delete knop ga drukken. Want ook dan heb ik het van mij afgeschreven maar is het niet wereldkundig…

Waarom nou zo moeilijk doen zou je zeggen? Nou ik zit al een hele tijd met deze Art Journal pagina in mijn hoofd dat ik die wil laten zien, maar ik durf hem steeds niet te beschrijven. Waarom niet? Omdat er ergens in mij toch nog een enorm sabotagemonster zit die zich afvraagt wat een ander er wel niet van zou denken. Want ja, ik ga een andere koers varen… Ik heb geen andere keus meer, ik MOET…

Zoals jullie allemaal wel weten ben ik dus sinds mijn val mindervalide. Dit doet mentaal gewoon heel veel, je kunt niet alles meer, bent volledig afhankelijk van anderen. Het leven wat je voorheen had krijg je gewoon niet meer terug. Je gaat twijfelen aan je eigen kunnen, aan je eigen talenten. Je gaat je gewoon een niksnut voelen. Vooral omdat je lichaam je steeds meer en meer in de steek gaat laten.

Je blijft in je hoofd steeds hopen, hopen dat alles toch weer normaal wordt. Maar ik moet nu leren afscheid te nemen van de oude Jenine, ik moet mijzelf her-ontdekken. Ik zal een volledig aangepast leven moeten gaan leiden, ik moet een nieuwe koers gaan varen.

Nu ben ik met een Mindful cursus bezig en ik leer nu steeds meer van mijzelf kennen. En wat ik ook leer is dat ik gewoon nu anders ben geworden. Mijn benen willen helaas niet meer wat ik wil, contant pijn hebben vreet mega veel energie. Ik kan gewoon niet de volledige dag benutten zoals ik voorheen kon en ook niet zoals een ander dat wel kan.

Dus waarom blijf ik mijzelf dan steeds vergelijken met anderen? Waarom wil ik nog steeds dezelfde hoeveelheid werk op een dag doen wat ik voorheen kon? Op deze manier blijf ik aanmodderen, want ik ga constant over mijn grenzen heen.

Na mijn laatste controle in het ziekenhuis met helaas een minder leuke uitslag is er bij mij een knop omgegaan. Ook met mijn darmen is het gewoon niet op te lossen en het kan weer mis gaan. Dat kan over een paar weken zijn, kan een paar jaar duren. En wat dan de optie is? Nog geen idee… Het is gewoon per dag bekijken hoe het gaat.

Ik kwam tot de conclusie dat ik nog maar 34 ben, ik heb NU nog de kans om van elke dag iets te gaan maken. Maar dan moet ik mij wel volledig in gaan zetten en kijken wat er voor mij mogelijk is.

Inmiddels is er in mij een mega storm van binnen ontstaan, er is zo’n drive in mij gekomen om weer de buitenwereld in te gaan. Ik kan niet alleen binnen zitten binnen 4 muren, die komen na 2,5 jaar echt op mij af. Ik heb geen thuisgevoel in mijn eigen huis, ik ben helemaal mijn draai kwijt. En dat moet opgelost worden.

Daarom heb ik reïntegratie ingeschakeld en samen gaan we kijken naar oplossingen wat haalbaar is. De zitexpert voor aangepaste bureaustoelen zei zo mooi tegen mij: Je loopt de marathon op slippers.
Dat wil zeggen; ik ben wel zo hard aan het oefenen en ik wil de eindstreep halen, maar ik heb niet de juiste middelen bij de hand. Zitten is voor mij geen feestje, zitten doet pijn. Dus ik moet een aangepaste stoel zodat zitten voor mij ook af en toe “ontspannen” kan zijn. En op die manier zullen er 1000 en 1 aanpassingen moeten komen. Maar dat maakt mij niet uit, ik wil kijken naar wat mogelijk is. Ik wil weer de maatschappij in. Ik wil weer uitvliegen, maar ik weet gewoon echt nog niet HOE. De tijd zal het allemaal leren.

Maar hoe ga ik terug? De “oude” Jenine was altijd maar druk ook voor de hobby om zoveel mogelijk voorbeelden te maken om iedereen te inspireren. 24/7 met de winkel bezig. Waar ik vooral afgelopen 2,5 jaar vooral tegenaan ben gelopen is dat alles zo oppervlakkig is geworden, dat er weinig diepgang overal in zit. En de concurrentiestrijd is gewoon moordend. Je moet altijd maar met de massa meedoen.. Ik wil dat niet meer.
Ik heb geleerd om van de kleine dingen te aan genieten. Genieten van alles wat je kunt; soms word ik al blij als gewoon ineens de zon mijn kamer in schijnt. Of dat ik onderweg tijdens het lopen een aparte kleurencombinatie ontdek bij bloemen. Het zijn soms kleine dingen, maar dat tovert wel een glimlach op mijn gezicht.

Ik wil weer terug de maatschappij in, maar wel op een andere manier. Ik wil BEWUST gaan leven en ook de diepgang en achtergrond van dingen gaan ontdekken. En dan voornamelijk van de hobby ook. Hoe bedoel ik dit? Ik wil leren wat aquarelverf doet bijvoorbeeld, ik wil weten welke kleurencombinaties mogelijk zijn. Ik wil niet maar 1 project ermee maken voor de promotie zoals voorheen, maar proberen het maximale uit 1 product te gaan halen.

Ik wil weten waarom iets werkt, wat je ermee kunt en voornamelijk: Hoe kan ik er mijn eigen “touch” aan geven. Want dat is voor mij ook belangrijk geworden: Ik moet feeling met de producten hebben, ik moet er mijn gevoel en hart in kunnen leggen. Vanaf nu wil ik leren hart / hoofd / handen samen te laten werken. En intuïtief te gaan knutselen, dat wil zeggen dat ik ga kijken wat mijn gevoel op dat moment zegt, met die producten wil ik gaan werken. Niet meer met deadlines gaan werken, dat werkt voor mij gewoon niet, dan blokkeer ik gewoon. Ik kan niet op verplichte momenten knutselen, ik moet mijn inspiratie de vrije loop laten gaan.

Ik wil de liefde voelen voor de producten en niet gaan werken met de materialen omdat ik ermee moet presteren of dat ik er geld mee moet verdienen. Geld maakt mij niet gelukkig, wel de liefde voor de producten en de inspiratie die ik jullie hiermee mag gaan geven.

Want inmiddels ben ik wel een inspiratiebron geworden voor velen. Vind het nog bijzonder om dit zomaar op te schrijven, maar het is gewoon zo en ik moet dit zelf leren inzien. Ik moet mijn vleugels weer uit gaan slaan en mensen gaan helpen. Dat is ook mijn missie geworden; mensen helpen op creatief gebied. Hobby is zó belangrijk voor een mens, het geeft je gewoon even rust in je hoofd en even tijd voor jezelf. En dat is wat wij in deze drukke maatschappij vaak missen.

Nogmaals; hoe ik alles aan moet pakken, geen flauw idee! Momenteel is het nog steeds een rollercoaster… er blijven maar gekke dingen gebeuren bij ons. Zowel positief als negatief. Ik had in de vakantie dingen op een rijtje willen zetten, maar helaas verloopt deze vakantie ook anders. Na een heel kort en heftig ziekbed is mijn oma op de eerste vakantiedag overleden. Het is hier nu dus een moeilijke tijd.

Ik zit ook even met mijzelf in de knoop, ik mis ook mijn dagelijkse drive om te gaan werken, om naar fysio te gaan. Mis mijn sociale contacten in de winkel waar ik elke dag even een kopje koffie ging halen. Vakantietijd is gewoon niet voor iedereen een even leuke periode heb ik nu wel gemerkt. Het is gewoon overal zo stil als iedereen weg is.

Waarom dan juist nu dit bericht? Omdat ik voor mijzelf nu een belofte heb gemaakt. Ik heb met oma weer gezien hoe snel het ineens voorbij kan zijn. Oma heeft de mooie leeftijd van 87 bereikt, maar toch kun je ze niet missen.
Ik ben 34, ik moet er nog iets van maken. Niet langer denken aan wat ik vroeger wel kon. Ik moet denken aan wat ik nog wel kan. Mijn benen werken niet meer, maar mijn hart/hoofd/handen werken juist des te beter. Die begin ik steeds meer te ontwikkelen. Dus ik moet gewoon leren dat IK gewoon goed ben in wat ik doe en dat ik gewoon ik ben.

Het is een enorm verhaal geworden, maar vanaf nu laat ik dus mijn hart spreken en ga ik op mijn gevoel af. Deze keer zal ik maar niet ook de gebruikte materialen nog gaan beschrijven, deze Art Journal pagina zal ik nog op mijn blog gaan plaatsen.

Ik heb in ieder geval nog heel veel wilde plannen op creatief gebied, er komt ook in oktober een eigen Jenine’s Mindful Art lijn uit… dus er zijn zeker lichtpuntjes en ik weet waarvoor ik nu zo keihard moet knokken. Uiteindelijk zal ik de gouden medaille gaan winnen.

En tot die tijd wacht ik op hulp en zal ik moeten leren accepteren dat ik bij alles hulp nodig ben en niet alles alleen hoef en kan doen.

Durf ik het aan om dit te publiceren? Ik denk dat ik mentaal sterk genoeg ben om het NU te doen. Ik ga op mijn gevoel af, het is tijd… de juiste middelen en de juiste route komt vanzelf in beeld.

Wie de eindstreep heeft gehaald van dit bericht heeft ook een medaille gewonnen, haha. Het is een lange story geworden, maar dit is de start van een nieuw begin 🙂

Ik wens jullie allemaal een hele fijne en gezellige dag. Ik ga nu maar eerst even wat rust pakken na dit intensieve typwerk 😉

Liefs Jenine xX