Hallo allemaal,

Vandaag weer een nieuw blogbericht van mij met weer een lang openhartig verhaal. Mijn blog is gewoon mijn dagboek, mijn dagelijkse strubbelingen die ik probeer van mij af te schrijven. Maar ik schrijf dit wel allemaal aan de hand van een creatieve uitspatting. Ik moet dingen eerst creatief op papier hebben gezet, pas daarna lukt het mij om het op te schrijven. Dan is het uit mijn systeem, dan is het weg….

Ik heb ook geen idee of jullie mijn manier van schrijven fijn vinden, ook hierin zal ik nog even een eigen draai moeten vinden.

Deze keer heb ik een pagina gemaakt aan de hand van mijn gevoelens op moment; ik voel mij opgesloten! Opgesloten in mijn eigen huis maar ook gevangen in mijn eigen lijf.

Door de val ben ik gewoon aan huis gekluisterd. De 4 muren komen soms letterlijk op mij af, zeker na mijn laatste ziekenhuisopname is dit wel weer erger. Ik ga gelukkig wel vooruit, maar het gaat langzaam. Voor die tijd ging ik elke dag even naar de winkel lopen om daar een kopje koffie te drinken, dat rondje kon ik net redden voor de revalidatie oefeningen en dan ging ik met de auto weer terug naar huis. Maar die uitstapjes mis ik nu, zo ver kom ik nog niet.

Ook baal ik soms echt verschrikkelijk van dit leven. Ik zou ook graag weer eens gewoon willen winkelen, eens lekker weg gaan. Maar de keren dat ik in 2019 buiten Rijssen ben geweest kan ik nog steeds op 1 hand tellen. En dan is het ook nog voornamelijk voor het ziekenhuis geweest. Op mijn verjaardag ben ik met een goede vriend even een rondje door de Holterberg gereden. Het is maar een klein stukje, maar ik kan jullie gewoon niet vertellen hoe gelukkig ik hier van word, mijn eerste echte uitstapje dit jaar! Dat was echt mijn allerbeste verjaardagscadeau!
En afgelopen zaterdag haalden papa en mama mij op. Ze hebben een nieuwe auto gekocht, maar die moest ik wel eerst testen of ik er in kon zitten. Hoe bijzonder is dat? Ook de rolstoel past er rechtop in, dus hij is helemaal Jenine-proof! We hopen in de toekomst op die manier iets vaker een rondje in de omgeving te gaan rijden.

Waarom ik niet het huis uit kan? Omdat ik gewoon nog steeds afhankelijk ben van mijn bed, van de platte rust. Ik kan ca 1,5 uur wat doen en dan moet ik alweer liggen om de boel te laten ontspannen, anders is het niet uit te houden van de pijn. Zo kun je gewoon zo weinig doen.
Wat mij gelukkig nog wel lukt is om tot papa en mama te lopen, dan drink ik daar even een bakje koffie en brengen zij me weer met de auto naar huis. Dat lukt me niet dagelijks, maar ik probeer dat toch wel een paar keer per week, dan ben je er gewoon eventjes uit.
En uiteraard ook mijn dagelijkse blokjes om voor de revalidatie blijf ik gewoon stug volhouden.

Maar het is ook niet alleen het opgesloten voelen in huis, maar voornamelijk ook het opgesloten voelen in mijn eigen lijf. Ik wil zo graag anders… ik heb nog zoveel plannen, zoveel ideetjes! Zeker toen ik zo ziek was spookten er heel veel gedachten door mijn hoofd. En heel eerlijk gezegd; soms ben ik dit zó zat en denk ik; als ik zo 80 moet worden, dan hoeft het voor mij echt niet. Soms vind ik dit geen kwaliteit van leven…

Maar dan hup; schop onder de kont.. er zijn ook zoveel dingen die wel mooi zijn, die je wel kunt! En je hebt nog steeds geen dodelijke ziektes, dus maak iets van je leven. Maar daarvoor moet ik keihard blijven knokken dagelijks voor de revalidatie zodat hopelijk de andere spieren nog wat dingen over gaan nemen zodat ik minder pijn ga krijgen en weer kan gaan lopen.

Ik heb nu wel besloten om Jenine nu op de eerste plek te gaan zetten en uit te gaan zoeken wat ik wel kan doen. Maar dit kost gewoon tijd. En veel discipline om “nee” te leren zeggen, wat vind ik dit moeilijk.

Voor deze pagina in mijn verwerkingsboek heb ik echt gekliederd. Ik ben begonnen om de achtergrond op kleur te brengen met Make Art Blendable Dye inkt (Thistle, Peat Moss en en Potting Soil). De achtergrond was nog wat licht en ik wilde graag wat testen, dus ik heb er nog weer Impasto Paint van Finnabair overheen gesmeerd. Hiervoor heb ik de kleuren Snow White, Aubergine, Bodour Pink en Burlap gesmeerd. Op deze manier kwam ik qua kleur precies uit bij het Rice Paper wat ik had uitgezocht voor deze pagina. Het Rice Paper is van ITD Collection.

Daarna ben ik nog met wat Mask stencils aan de slag gegaan om texture op de achtergrond aan te brengen. Een mask met een stenen muurtje mocht ook niet ontbreken in het kader van “opgesloten zijn”.

De tekst die ik erbij geplaatst hebt spreekt voor zich. Ik hoop, ik wens dat ik ooit nog weer eens mijn horizon kan verbreden… dat ik langer kan zitten, weer kan lopen of in ieder geval vaker mijn huis uit kan. Mijn wereldje is op deze manier gewoon zo klein geworden.

Ik blijf positief dat me dit ooit gaat lukken!! Ik blijf vechten voor mijn VICTORY! Maar af en toe is het wel erg moeilijk, zeker als je steeds weer nieuwe tegenslagen erbij krijgt. Ik hoop dat dit de allerlaatste was en dat ik vanaf nu alleen maar positief vooruit kan kijken!

Binnenkort zal ik deze pagina ook nog op mijn gewone blog www.jeninesiemerink.com gaan plaatsen met alle gebruikte materialen. De materialen zijn te koop in mijn winkel www.hobbyvision.nl

Ik wens jullie allemaal nog een hele fijne dag.

Liefs Jenine xX