Hallo allemaal,
Vandaag weer een nieuw blogbericht van mij met weer een lang openhartig verhaal. Mijn blog is gewoon mijn dagboek, mijn dagelijkse strubbelingen die ik probeer van mij af te schrijven. Maar ik schrijf dit wel allemaal aan de hand van een creatieve uitspatting. Ik moet dingen eerst creatief op papier hebben gezet, pas daarna lukt het mij om het op te schrijven. Dan is het uit mijn systeem, dan is het weg….
Ik heb ook geen idee of jullie mijn manier van schrijven fijn vinden, ook hierin zal ik nog even een eigen draai moeten vinden.
Deze keer heb ik een pagina gemaakt aan de hand van mijn gevoelens op moment; ik voel mij opgesloten! Opgesloten in mijn eigen huis maar ook gevangen in mijn eigen lijf.
Door de val ben ik gewoon aan huis gekluisterd. De 4 muren komen soms letterlijk op mij af, zeker na mijn laatste ziekenhuisopname is dit wel weer erger. Ik ga gelukkig wel vooruit, maar het gaat langzaam. Voor die tijd ging ik elke dag even naar de winkel lopen om daar een kopje koffie te drinken, dat rondje kon ik net redden voor de revalidatie oefeningen en dan ging ik met de auto weer terug naar huis. Maar die uitstapjes mis ik nu, zo ver kom ik nog niet.
Ook baal ik soms echt verschrikkelijk van dit leven. Ik zou ook graag weer eens gewoon willen winkelen, eens lekker weg gaan. Maar de keren dat ik in 2019 buiten Rijssen ben geweest kan ik nog steeds op 1 hand tellen. En dan is het ook nog voornamelijk voor het ziekenhuis geweest. Op mijn verjaardag ben ik met een goede vriend even een rondje door de Holterberg gereden. Het is maar een klein stukje, maar ik kan jullie gewoon niet vertellen hoe gelukkig ik hier van word, mijn eerste echte uitstapje dit jaar! Dat was echt mijn allerbeste verjaardagscadeau!
En afgelopen zaterdag haalden papa en mama mij op. Ze hebben een nieuwe auto gekocht, maar die moest ik wel eerst testen of ik er in kon zitten. Hoe bijzonder is dat? Ook de rolstoel past er rechtop in, dus hij is helemaal Jenine-proof! We hopen in de toekomst op die manier iets vaker een rondje in de omgeving te gaan rijden.
Waarom ik niet het huis uit kan? Omdat ik gewoon nog steeds afhankelijk ben van mijn bed, van de platte rust. Ik kan ca 1,5 uur wat doen en dan moet ik alweer liggen om de boel te laten ontspannen, anders is het niet uit te houden van de pijn. Zo kun je gewoon zo weinig doen.
Wat mij gelukkig nog wel lukt is om tot papa en mama te lopen, dan drink ik daar even een bakje koffie en brengen zij me weer met de auto naar huis. Dat lukt me niet dagelijks, maar ik probeer dat toch wel een paar keer per week, dan ben je er gewoon eventjes uit.
En uiteraard ook mijn dagelijkse blokjes om voor de revalidatie blijf ik gewoon stug volhouden.
Maar het is ook niet alleen het opgesloten voelen in huis, maar voornamelijk ook het opgesloten voelen in mijn eigen lijf. Ik wil zo graag anders… ik heb nog zoveel plannen, zoveel ideetjes! Zeker toen ik zo ziek was spookten er heel veel gedachten door mijn hoofd. En heel eerlijk gezegd; soms ben ik dit zó zat en denk ik; als ik zo 80 moet worden, dan hoeft het voor mij echt niet. Soms vind ik dit geen kwaliteit van leven…
Maar dan hup; schop onder de kont.. er zijn ook zoveel dingen die wel mooi zijn, die je wel kunt! En je hebt nog steeds geen dodelijke ziektes, dus maak iets van je leven. Maar daarvoor moet ik keihard blijven knokken dagelijks voor de revalidatie zodat hopelijk de andere spieren nog wat dingen over gaan nemen zodat ik minder pijn ga krijgen en weer kan gaan lopen.
Ik heb nu wel besloten om Jenine nu op de eerste plek te gaan zetten en uit te gaan zoeken wat ik wel kan doen. Maar dit kost gewoon tijd. En veel discipline om “nee” te leren zeggen, wat vind ik dit moeilijk.
Voor deze pagina in mijn verwerkingsboek heb ik echt gekliederd. Ik ben begonnen om de achtergrond op kleur te brengen met Make Art Blendable Dye inkt (Thistle, Peat Moss en en Potting Soil). De achtergrond was nog wat licht en ik wilde graag wat testen, dus ik heb er nog weer Impasto Paint van Finnabair overheen gesmeerd. Hiervoor heb ik de kleuren Snow White, Aubergine, Bodour Pink en Burlap gesmeerd. Op deze manier kwam ik qua kleur precies uit bij het Rice Paper wat ik had uitgezocht voor deze pagina. Het Rice Paper is van ITD Collection.
Daarna ben ik nog met wat Mask stencils aan de slag gegaan om texture op de achtergrond aan te brengen. Een mask met een stenen muurtje mocht ook niet ontbreken in het kader van “opgesloten zijn”.
De tekst die ik erbij geplaatst hebt spreekt voor zich. Ik hoop, ik wens dat ik ooit nog weer eens mijn horizon kan verbreden… dat ik langer kan zitten, weer kan lopen of in ieder geval vaker mijn huis uit kan. Mijn wereldje is op deze manier gewoon zo klein geworden.
Ik blijf positief dat me dit ooit gaat lukken!! Ik blijf vechten voor mijn VICTORY! Maar af en toe is het wel erg moeilijk, zeker als je steeds weer nieuwe tegenslagen erbij krijgt. Ik hoop dat dit de allerlaatste was en dat ik vanaf nu alleen maar positief vooruit kan kijken!
Binnenkort zal ik deze pagina ook nog op mijn gewone blog www.jeninesiemerink.com gaan plaatsen met alle gebruikte materialen. De materialen zijn te koop in mijn winkel www.hobbyvision.nl
Ik wens jullie allemaal nog een hele fijne dag.
Liefs Jenine xX
jeninesmindfulartstory.com 
Xxx
LikeLike
De moed niet opgeven Jenine eens komt de tijd dat je weer meer zal kunnen doen maar daarvoor moet je eerst een beetje aan jezelf gaan denken dan zal de revalidatie wel sneller gaan en als het lukt wel vaker wat buiten al is het dan maar een ritje dat niet lang duurt maar toch ben je eens buiten wat heb je toch zo een lieve ouders ik wens je veel beterschap groetjes carine
LikeLike
Kan me door jou verhaal voorstellen hoe Wil zich moet voelen ( gevangen in zijn eigen lichaam. Verlamd en een hele zware afasie( kan niet praten, lezen en schrijven). Ik probeer ook elke dag met hem een stukje te rijden. Ben zo blij dat toen hij revalideerde in Hoensbroek ik mijn rijbewijs gehaald heb. Maar je doet het zo goed toppertje, hele dikke knuffel van Will , ik lees het hem voor en heeft tranen in zijn ogen van je verhaal. Hij kijkt me aan alsof hij wil zeggen, hou de moed erin , je komt er wel. Beter langzaam dan te snel .
LikeLike
Lieve jenine,
Wat kan ik het me goed voorstellen hoe je je voelt, en dat het af en toe, nee momenteel meestal heel zwaar is!
ik hoop zo voor je dat het nog verbeterd in de toekomst.
Hier in het dorp woonde een mevrouw die ook niet kon zitten, in een ligrolstoel reed ze het dorp rond, niet ideaal, maar ze kwam daardoor wel nog buiten.
Fijn dat je ouders een auto aan schaften waar jij in kunt zitten en de rolstoel mee kan.
Het moet voor hen ook best moeilijk zijn om jou zo te zien.
Daarom hoop ik zo voor jou dat er nog eens zonnigere tijden aan breken, geef nooit op!
maar jou “kennende” zet je je schouders er wel weer onder, en je mag best je zwakke momenten hebben, daar heeft iedereen begrip voor dat weet ik zeker!
heel veel liefs en een dikke knuffel, we kennen elkaar niet persoonlijk maar ik leef erg met je mee!
groetjes Anne-Marie
LikeLike
Ik begrijp heel goed dat je je zo voelt. Iedere keer weer nieuwe tegenslagen overwinnen vraagt heeeeel veel inzet en positiviteit, en die kan er niet altijd alleen maar zijn, je moet door diepe dalen en donkere bossen om ’t nieuwe en ’t lichte weer te leren waarderen ………. en dat is k l o t e. Ik duim voor je, steek een kaars voor je aan en hoop met je mee dat je door je kracht en inzet ’t huis in ieder geval weer wat langer mag verlaten en dat je de wereld om je heen weer een beetje meer kan ontdekken ……… Heel veel kracht en sterkte gewenst! Keep your head uphigh!
LikeLike
Wat ben je een krachtige persoonlijkheid, ondanks al je tegenslagen blijf je toch positief. En jazeker heb je baaldagen, het zou niet goed zijn als die er niet zouden zijn. Je hebt ook fantastische ouders daar mag je best trots op zijn. Sterkte en denk nu eerst aan jezelf. Liefs👍👍🍀🍀
LikeLike
Ik heb ontzettend veel respect voor je.
Ondanks de down momenten lees ik toch ook hoe je jezelf weer oppept. Moet je toch maar de kracht voor hebben.
Jouw verhalen te lezen is best verdrietig maar toch ook mooi. Hoe raar dat klinkt.
Ik wens je veel kracht toe om door te gaan
En hoop dat dit jaar alleen maar mooier en beter wordt.
LikeLike
Lieve Jenine!
Een hartekreet van een heel bijzonder iemand, want dat mag je van jou wel zeggen!
Al die ellende die op je pad komt hakt er wel heel hard in. Gelukkig heb je nog je ouders die , zo kan ik het lezen, voor jou door het vuur zouden gaan en je altijd weer opvangen mocht dit nodig zijn.
En… niet te vergeten al je facebookvrienden die intens met je meeleven en het liefst een beetje van hun levensvreugde zouden willen afstaan om je wat op te beuren!
Wat fijn dat deze manier van verwerken jou de moed geeft om toch eruit te halen wat eruit te halen valt en je toch steeds weer een kleine mogelijkheid biedt om met kleine stapjes vooruit te komen.
Ik lees elke keer weer opnieuw je verhalen, al zijn ze nog zo lang en telkens zou ik willen om mee te kunnen helpen aan je verwerking en je herstel. Dat doe ik dan maar door deze reacties te schrijven zodat je weet dat ik aan je denk en je het allerbeste toewens.
Dus… zoals je zelf al schrijft: schop onder je kont en schouders eronder!!
Liefs en groetjes,
Riny Julicher.
LikeLike
Ben ik helemaal met je eens Riny , mooi geschreven xxx
LikeLike
Hallo Jeanine,
Blijf sterk en positief. Geniet volop van dingen die je wel kan. Als geen ander mag ik dat zeggen. Daar ik vermoed dat dit bericht niet privé is kan ik niet meer verklaren. Geniet van je familie en goede vrienden. Geniet van een fluitende vogel,bloemen in tuin, al zijn het paarde bloemen. Kortom zie het moois om je heen. Heel veel sterkte
Liefs, Lydia Duijvestein
LikeLike
Lieve Jenine,
Het is ook niet niks wat je allemaal mee moet maken.ik hoop met jou dat je toch langzaam aan weer een beetje meer kunt en je wereld weer wat groter mag worden.wel geweldig dat je zo’n mooie uitlaatklep in je hobby kunt vinden.ik vind de pagina super mooi al die prachtige paars/lila kleuren.houd moed meid,veel mensen leven met je mee.af en toe hebben we allemaal wel eens een schop onder de kont nodig denk ik.of zoals wij zeggen
“Kop der veur”
Gr,Alie.
LikeLike
Ik lees je stukjes altijd, omdat, zoals ik al eerder zei ik haal er ook erg veel kracht uit. Dit stukje komt bij mij wel heel erg binnen, omdat ik me heel erg kan voorstellen wat je voelt. Een aantal jaren geleden kreeg ik zo maar uit het niets hele zware angst en paniek aanvallen. Binnen een paar dagen was ik van een heel zelfstandige vrouw ineens afhankelijk van anderen om ergens naar toe te gaan. Ik voel me ook heel vaak een gevangenen in mijn eigen lichaam en geest. Maar ik heb ook hele goede dagen en daar geniet ik dan met grote teugen van. Ook ik kan in mijn hobby met papier vaak mijn gevoel maar ook mijn gemoedtoestand kwijt. En in mijn andere hobby fotograferen kan ik ook een hoop kwijt, juist omdat de wereld door mijn lens erg klein is en voor mij heel veilig voelt. Jenine, ik hoop voor je dat het met de tijd toch weer wat beter met je gaat, en denk maar zo ook van deze tijd leer je een heleboel over jezelf. Lieve groetjes Jannie
LikeLike
lieve Jenine wat een verhaal . Het zou niet altijd meevallen om niet alles meer te kunnen doen. Ik hoop dat er in de toekomst voor jou weer wat mogelijk is. Wat fijn dat jij gelukkig nog zoveel aan je hobby hebt. Heel veel sterkte Jenine.Verzonden vanaf mijn Samsung Galaxy-smartphone.
LikeLike
Hoi Jenine,
Ik begrijp je frustratie en ongeduld, maar ik denk dat dit ook je genezing in de weg zit, ik zeg niet dat je erin moet berusten, maar misschien is loslaten en zien wat er gebeurt beter voor je. Je bent gelovig en vertrouwt op God, ik zal zeggen vertrouw erop, mijn ervaring in het leven is dat alles op zijn pootjes terecht komt. Nog even dit in je vorige post vertelde je dat je erg last van je darmen heb. Je gebruik ook morfine, een van de bijwerkingen van morfine is problemen met je darmen. Ik heb verschillende mensen in mijn omgeving gehad met deze problemen door de morfine.
Ik wens je heel veel sterkte en vertrouwen,
Groet Henny
LikeLike