Hoi allemaal,
Vandaag weer even een blogbericht, het is echt veel te lang geleden. Ik ga proberen om dit weer iets meer op te gaan pakken, zeker omdat ik ook merk dat schrijven voor mij heel belangrijk is geworden. Met schrijven en creatief bezig zijn kan ik gedachten makkelijker loslaten.
Hoe het hier gaat? Ik heb gewoon een moeilijke periode achter de rug en wat ik aan mijzelf merk is dat ik dan weer in mijn schulpje ga kruipen. Lekker alles in mijn uppie proberen op te lossen. Maar dat kan ik niet, zo werkt het gewoon niet. Ik sla dan gewoon helemaal dicht, er komt dan ook niks uit mijn handen.
Aan de hand van een nieuwe Art Journal pagina wil ik jullie weer meenemen naar mijn gedachten die de afgelopen tijd door mijn hoofd hebben gespookt…
Laatste tijd gaat het qua gezondheid gewoon nog steeds niet zo lekker, lage energie, dagelijks ook buikpijn en steeds weer steken waardoor ik bang ben dat het toch nog weer terug gaat komen. Ik weet hoe extreem die pijnen zijn, dus ik ben gewoon huiverig en echt heel bang. Maar dit is natuurlijk niet goed, ik moet dit proberen los te laten.
Omdat ik niet lekker in mijn vel zat en ik gewoon zó dolgraag weer terug de maatschappij in wil ben ik de laatste weken vaak over mijn grens gegaan. Ik hield steeds in mijn achterhoofd: Doorzetten, de pijn is nog niet zo extreem als toen je in het ziekenhuis lag… dus je kunt nóg meer doen. Maar goed, zo werkt het natuurlijk helemaal niet. Ik moet gewoon accepteren dat ik veel geduld moet hebben.
Ik wil dolgraag weer de maatschappij in. Ik ben niet iemand die geboren is om thuis te zitten, ik moet mensen om mij heen hebben en mensen gaan inspireren. Maarja, hoe doe je dat als je nog aan huis gekluisterd bent? Ik weet het gewoon echt niet.
Als eerste moet ik gaan accepteren dat ik sowieso niet meer de werkzaamheden kan doen die ik altijd deed. En dat is al een heel groot ding. Ik denk nog steeds aan de Jenine van voor de val…. Jenine die altijd maar alles kon. En dat moet ik niet meer doen, ik moet accepteren dat ik dat niet meer KAN en dat ik andere dingen moet gaan doen. Maar je toekomstdroom veranderen doe je natuurlijk niet in 1 dag.
Ik heb mijn gedachten geprobeerd een beetje op een rijtje te zetten en Mindful Art helpt mij daar gewoon ontzettend bij. Als tekst heb ik gekozen:
“It’s time to accept that your live will never be the same”
Tijdens het maken van deze pagina viel mijn oog op de stempels van Finnabair uit de Art Daily collectie. Daarbij zaten allemaal woorden van:
- Journal
- You are enough
- Live Inspired
- Just Start
- Soul Whispers
- Dare to Dream
Nou deze woorden waren voor mij op dat moment echt pakkend. Want hoe ik alles moet gaan doen weet ik niet… en wanneer de tijd rijp is weet ik ook niet. Maar wat voor mij wel 100% zeker is is dat ik meer met deze Mindful Art moet gaan doen. Dit wordt mijn missie, ik merk dat ik mensen weer kan inspireren door mijn verhaal, door mijn manier van aanpak en mijn creativiteit.
Ik moet alleen leren dat ik niet moet wachten om weer te gaan “shinen”. Ik vond het steeds “eng”, want weet je; ik ben niet meer de Jenine van voorheen. Jenine heeft nu krukken nodig, Jenine heeft nu een rollator en rolstoel nodig. Dat moet ik accepteren en daarom ga ik nu heel bewust ook niet langer wachten. Ik moet door de zure appel heen en ga nu dus regelmatig foto’s maken van mijzelf met krukken, met de rollator…. Ik zie het dan vaker en hoe vaker ik het zie, hoe meer ik begin te merken dat het een stukje van mijzelf aan het worden is.
Ook heb ik de tekst:
Take the time you need to find out
* What are your dreams?
* What’s your missing in this life?
En ja, die tijd neem ik nu. Dat doe ik door minder op Social Media te zitten. Ook omdat ik gewoon de energie niet heb, maar ook omdat ik merk dat ik momenteel al die prikkels gewoon niet aan kan. Ik moet nu gewoon eerst alles voor mijzelf uitzoeken. Zeker omdat het tijdens de laatste ziekenhuisopname erg riskant is geweest ben ik heel anders gaan denken. Ik heb nu nog weer een kans gekregen om opnieuw te gaan starten, dus ik ga nu ook iets doen waar ik echt blij van wordt. Ik ga proberen mijn mooiste leven te leven met de aanpassingen die daarbij nodig zijn. Ik weet ook 100% zeker dat ik een missie heb in dit leven, maar wat precies? Dat zijn dingen die ik nu uit wil gaan zoeken.
Had ik een slecht leven voor de val dat ik daarom alles radicaal om ga gooien? Nee zeker niet, maar na de val is er gewoon een nieuwe Jenine en ik wil nu het beste uit mijzelf gaan halen.
Ook viel mij oog op de tekst:
“The world is waiting for you”
En ik denk dat die tijd nu ook langzaam aan het komen is. Ik moet het huis uit, want ik word ondertussen een beetje simpel van de 4 muren. (lees; gillend gek soms). Ik moet alleen bekijken hoe dit lichamelijk ook mogelijk zal zijn, want de afgelopen weken heb ik echt roofbouw gepleegd op mijn lichaam en dat mag ik niet meer. Ik moet lief zijn voor mijzelf.
Ook was ik er nog niet klaar voor omdat ik bang was voor de reactie van mensen, want ja, mijn denkwijze is totaal veranderd. Ik ga geen spirituele goeroe worden, maar ik ga wel vanuit mijn hart leven. Leven op intuïtie, op gevoel… Ik ben gewoon enorm hooggevoelig en dit ga ik vanaf nu accepteren. Ik ben Jenine, ik ben goed genoeg op mijn eigen unieke manier.
Ik ga nu mijn eigen plan trekken, kijken wat binnen mijn macht ligt om die kunstenaar die in mijn schuilt naar boven te laten komen.
Het is weer een heel verhaal geworden. Mocht het lukken dan wil ik proberen meer van mij af te gaan schrijven. Maarja, ergens moet ik zien dat ik meer energie kan vinden. Mijn dagen zijn gewoon al enorm gevuld met revalidatie, rusten, helpende hand bieden met werk…
Is mijn blog een chronologisch verhaal? Nee dat niet, want ik ga schrijven over de creaties die ik maak aan de hand van mijn gevoelens. Hoe ik mijn gedachten in een Journal kan/ga verwerken. Het is gewoon mijn manier, mijn blog en uiteindelijk vind ik ook hier wel weer een weg in…
Ik wens jullie allemaal nog een hele fijne en gezellige dag. Ik ga lekker genieten van een “relax” dag en alle kleine dingen die het leven mooi maken.
Bedankt weer voor het lezen en tot de volgende keer 🙂
Liefs Jenine xX
jeninesmindfulartstory.com 
Je verhaal is gelukkig al heel wat positiever, stukje bij beetje kom je er wel.en weet Janine soms is er een dag dat het wat minder gaat en ook dat moet je gaan accepteren. Opzoek gaan naar al die dingen waar je wel voldoening uit kan halen, kan ook heel positief zijn, misschien ondek je wel kanten van jezelf die je nu nog niet kent. Toen ik mijn angst en paniek stoornis accepteerde, ben ik gaan fotograferen. Door de lens van mijn kamera is de wereld veel kleiner en voor mij te overzien. Waarschijnlijk was ik er nooit achter gekomen dat ik dat ook in mij had. Ook heb ik geleerd om een dag zonder angst lang in mijn gedachte te houden, en te waarderen. Ik weet zeker dat jij ook jezelf terug gaat vinden, misschien wel een andere zelf, maar wel Jenine.
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad is fotografie voor velen ook een hele goede manier voor verwerken en jezelf terug vinden. Je bekijkt inderdaad de kleinere gedeeltes en leert meer focus te leggen. Erg fijn dat jou dit zo goed heeft geholpen!
LikeLike
Hoi Jenine,wat een mooi verhaal heb je geschreven ik heb het helemaal gelezen. Dit mag je zeker vaker doen want het helpt andere mensen ook( inclusief mijzelf)om je gedachten naar een andere koers te leiden. Ik ben ook niet meer dezelfde Afina die ik voor mijn ziekte was en dat zal ik ook nooit meer worden,en dat is heel moeilijk te accepteren. Maar we moeten door en dat gaat ons ook lukken Jenine vast en zeker. Bedankt weer voor je mooie woorden dat geeft mij weer een boost om verder te gaan en te genieten van de kleine dingen om ons heen. Groetjes van Afina.😘😘😘 PS “misschien is het een idee om een boek te schrijven”
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel voor je reactie Afina! Vind het erg fijn om te lezen dat ik mensen weer kan helpen. En een boek? Ik heb inmiddels al zoveel geschreven dat ik al bijna een boek vol zou hebben. Maar dat zijn dingen die ik niet gepubliceerd wil hebben 😉 wie weet ooit, maar weet dan niet zo heel goed over welk onderwerp!
LikeLike
je tijd nemen zoals hij komt Jenine elke dag zoals jij voelt we kunnen niet meer zoals voorheen maar kunnen wel andere dingen doen en proberen dat we zoveel pijn niet meer hebben veel beterschap groetjes carine
LikeGeliked door 1 persoon
Hoi Jenine, wat je verteld is voor mij heel herkenbaar. Vroeger (duhh 7 jaar geleden), kon ik ook multitasken en vierde mijn perfectionisme hoogtij! Vandaag de dag, 1 ding tegelijk en moet ik denken, het is handwerk, dus hoeft niet perfect te zijn! Is het misschien voor jou een idee om in plaats live te gaan, video’s op te nemen met online workshops? Als ik jou live een workshop zie doen, en ook nog reageren op de vragen die gesteld worden, geeft dat mij al veel prikkels, maar jij zit er midden in! Dan denk ik alleen respect, voor jou! Iedereen is dol op jouw online video’s, omdat je ze goed uitlegd, mooie projecten laat zien, inspirerend bent enz. Ik maak video’s, waarin ik zelf kan bepalen, of ik even moet stoppen en heb ik niet de prikkels van mensen die wat vragen, aangezien het in mijn aard ligt om te antwoorden. Jouw bijdrage om mensen te inspireren is goud waard, maar alleen jij krijgt daarna de rekening gepresenteerd. Misschien is dit voor je een (tussen) oplossing, omdat je zo graag jouw creativiteit wil delen. Dit is maar een sugestie, want voor mij geef jij geweldige online live video workshops, en hoe meer, hoe beter! Heel veel mensen om mij heen, kijken ook de live opnames later pas, ivm de vele prikkels, en waar haal je vaak het geduld vandaan, om telkens te antwoorden op een zelfde vraag! Ik ben ervan overtuigd dat als jij gewone video opnames, dus niet live maakt en die post, er ook massaal gekeken wordt.
Groetjes Jeanne
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel voor je reactie Jeanne. Aan de ene kant snap ik wat je bedoeld met de prikkels met de live, maar ik vond persoonlijk de live veel leuker dan van tevoren opnemen. Door de live en het meekletsen van de mensen zit je niet “alleen”, dan ben je weer even onder de mensen. En ik vind het juist leuk om mensen verder te helpen als ze vragen hebben. Dus voorlopig blijf ik het even zo door doen. Maar begrijp wel wat je bedoeld!
LikeLike
Heel herkenbaar ………. al ligt ’t voor mij iets anders omdat ik al jong was toen ik klachten kreeg, achteraf gezien past ’t allemaal in het verhaal van de Hypermobiliteit, en hadden ze dat toentertijd kunnen ontdekken had ik nu waarschijnlijk niet met de chronische pijn hoeven rond te lopen, maar tja, dat is achteraf, en daar heb ik nu niets aan ………………. Anders leren leven, dat is het gewoon, en ja je word een ander persoon, maar wel een sterker iemand, realistischer op den duur ook, la duurt ’t vrij lang voordat je dat kan worden, want je knokt en knokt en knokt, totdat ’t inzicht komt, dat ’t knokken je niet verder brengt, maar iedere keer terugleidt ………………….. ofwel zoals bij de Tolbrug de metafoor van ’t pinmonster en ’t ravijn ………… aan de ene kant staat dat monster, aan de andere kant sta jij, met een touw, jij trekt, en ’t monster trekt en dat is veel sterker …………. wat doe je, blijf je trekken of laat je uiteindelijk dat touw los omdat je inziet dat ’t monster ’t toch iedere keer weer opnieuw van je wint …………. Ik heb gekozen voor loslaten, en dat bevalt me wonderbaarlijk goed, 😉 is het daarmee opgelost, nee, maar ik voel me wel beter, sterker. En jij staat op hetzelfde punt nu ………… dus laat ’t monster lekker zelf in het ravijn lopen, jij bliijft lekker staan boven op die rots en roept kei hard ……….. my time has come again!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel voor je reactie Betina! Die van het monster ga ik zeker onthouden!!
LikeLike
Je bent goed op weg Jenine,
Je verhaal zal menigeen ook gied doen….
LikeGeliked door 1 persoon
Jenine ik ben blij dat je tot de conclusie gekomen bent, dat het in dit leven om jouw gaat en niet om de buiten wereld. Ga zo door dan kom je er wel.
LikeGeliked door 1 persoon
Hallo Jenine. Allemaal heel herkenbaar wat je schrijft. Ik ga niet schrijven wat ik zelf beleeft heb. Wel is mijn ervaring, leer opnieuw van jezelf te houden. Dat is een proces wat je helpt om de dingen te accepteren die je wel kunt. Het verleden hoe je was voorheen proberen af te sluiten en richten op het heden. Wat kan ik nu en is haalbaar voor mij. Steeds kom je dan tegen dat dit beter gaat werken en niet zo frustrerend. Leg de lat niet te hoog voor jezelf. Wat dan beter gaat werkt alleen maar nog positiever. Natuurlijk gaat dit niet zo snel. Maar met stap voor stap kom je er ook. Heel veel sterkte en succes. Jou versie met aandacht gelezen. Je gevoel kun je goed omschrijven.
Groetjes Gerda
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel voor je bericht Gerda. Het is inderdaad op nieuw van jezelf leren houden en dat komt allemaal stap voor stap wel. Dit is geen proces wat je in een paar weekjes op de rit hebt.
LikeLike