Rice Paper

Vaar je eigen koers…

/ jeninesmindfulart / 31 reacties

Durf ik het aan? Durf ik dit bericht te typen en daarna ook te publiceren? Ik weet het nog niet. Ik ga eerst maar eens mijn hele verhaal typen want het moet eruit… daarna ga ik kijken of ik sterk genoeg ben en het ” de wereld ” over laten gaan of dat ik op de delete knop ga drukken. Want ook dan heb ik het van mij afgeschreven maar is het niet wereldkundig…

Waarom nou zo moeilijk doen zou je zeggen? Nou ik zit al een hele tijd met deze Art Journal pagina in mijn hoofd dat ik die wil laten zien, maar ik durf hem steeds niet te beschrijven. Waarom niet? Omdat er ergens in mij toch nog een enorm sabotagemonster zit die zich afvraagt wat een ander er wel niet van zou denken. Want ja, ik ga een andere koers varen… Ik heb geen andere keus meer, ik MOET…

Zoals jullie allemaal wel weten ben ik dus sinds mijn val mindervalide. Dit doet mentaal gewoon heel veel, je kunt niet alles meer, bent volledig afhankelijk van anderen. Het leven wat je voorheen had krijg je gewoon niet meer terug. Je gaat twijfelen aan je eigen kunnen, aan je eigen talenten. Je gaat je gewoon een niksnut voelen. Vooral omdat je lichaam je steeds meer en meer in de steek gaat laten.

Je blijft in je hoofd steeds hopen, hopen dat alles toch weer normaal wordt. Maar ik moet nu leren afscheid te nemen van de oude Jenine, ik moet mijzelf her-ontdekken. Ik zal een volledig aangepast leven moeten gaan leiden, ik moet een nieuwe koers gaan varen.

Nu ben ik met een Mindful cursus bezig en ik leer nu steeds meer van mijzelf kennen. En wat ik ook leer is dat ik gewoon nu anders ben geworden. Mijn benen willen helaas niet meer wat ik wil, contant pijn hebben vreet mega veel energie. Ik kan gewoon niet de volledige dag benutten zoals ik voorheen kon en ook niet zoals een ander dat wel kan.

Dus waarom blijf ik mijzelf dan steeds vergelijken met anderen? Waarom wil ik nog steeds dezelfde hoeveelheid werk op een dag doen wat ik voorheen kon? Op deze manier blijf ik aanmodderen, want ik ga constant over mijn grenzen heen.

Na mijn laatste controle in het ziekenhuis met helaas een minder leuke uitslag is er bij mij een knop omgegaan. Ook met mijn darmen is het gewoon niet op te lossen en het kan weer mis gaan. Dat kan over een paar weken zijn, kan een paar jaar duren. En wat dan de optie is? Nog geen idee… Het is gewoon per dag bekijken hoe het gaat.

Ik kwam tot de conclusie dat ik nog maar 34 ben, ik heb NU nog de kans om van elke dag iets te gaan maken. Maar dan moet ik mij wel volledig in gaan zetten en kijken wat er voor mij mogelijk is.

Inmiddels is er in mij een mega storm van binnen ontstaan, er is zo’n drive in mij gekomen om weer de buitenwereld in te gaan. Ik kan niet alleen binnen zitten binnen 4 muren, die komen na 2,5 jaar echt op mij af. Ik heb geen thuisgevoel in mijn eigen huis, ik ben helemaal mijn draai kwijt. En dat moet opgelost worden.

Daarom heb ik reïntegratie ingeschakeld en samen gaan we kijken naar oplossingen wat haalbaar is. De zitexpert voor aangepaste bureaustoelen zei zo mooi tegen mij: Je loopt de marathon op slippers.
Dat wil zeggen; ik ben wel zo hard aan het oefenen en ik wil de eindstreep halen, maar ik heb niet de juiste middelen bij de hand. Zitten is voor mij geen feestje, zitten doet pijn. Dus ik moet een aangepaste stoel zodat zitten voor mij ook af en toe “ontspannen” kan zijn. En op die manier zullen er 1000 en 1 aanpassingen moeten komen. Maar dat maakt mij niet uit, ik wil kijken naar wat mogelijk is. Ik wil weer de maatschappij in. Ik wil weer uitvliegen, maar ik weet gewoon echt nog niet HOE. De tijd zal het allemaal leren.

Maar hoe ga ik terug? De “oude” Jenine was altijd maar druk ook voor de hobby om zoveel mogelijk voorbeelden te maken om iedereen te inspireren. 24/7 met de winkel bezig. Waar ik vooral afgelopen 2,5 jaar vooral tegenaan ben gelopen is dat alles zo oppervlakkig is geworden, dat er weinig diepgang overal in zit. En de concurrentiestrijd is gewoon moordend. Je moet altijd maar met de massa meedoen.. Ik wil dat niet meer.
Ik heb geleerd om van de kleine dingen te aan genieten. Genieten van alles wat je kunt; soms word ik al blij als gewoon ineens de zon mijn kamer in schijnt. Of dat ik onderweg tijdens het lopen een aparte kleurencombinatie ontdek bij bloemen. Het zijn soms kleine dingen, maar dat tovert wel een glimlach op mijn gezicht.

Ik wil weer terug de maatschappij in, maar wel op een andere manier. Ik wil BEWUST gaan leven en ook de diepgang en achtergrond van dingen gaan ontdekken. En dan voornamelijk van de hobby ook. Hoe bedoel ik dit? Ik wil leren wat aquarelverf doet bijvoorbeeld, ik wil weten welke kleurencombinaties mogelijk zijn. Ik wil niet maar 1 project ermee maken voor de promotie zoals voorheen, maar proberen het maximale uit 1 product te gaan halen.

Ik wil weten waarom iets werkt, wat je ermee kunt en voornamelijk: Hoe kan ik er mijn eigen “touch” aan geven. Want dat is voor mij ook belangrijk geworden: Ik moet feeling met de producten hebben, ik moet er mijn gevoel en hart in kunnen leggen. Vanaf nu wil ik leren hart / hoofd / handen samen te laten werken. En intuïtief te gaan knutselen, dat wil zeggen dat ik ga kijken wat mijn gevoel op dat moment zegt, met die producten wil ik gaan werken. Niet meer met deadlines gaan werken, dat werkt voor mij gewoon niet, dan blokkeer ik gewoon. Ik kan niet op verplichte momenten knutselen, ik moet mijn inspiratie de vrije loop laten gaan.

Ik wil de liefde voelen voor de producten en niet gaan werken met de materialen omdat ik ermee moet presteren of dat ik er geld mee moet verdienen. Geld maakt mij niet gelukkig, wel de liefde voor de producten en de inspiratie die ik jullie hiermee mag gaan geven.

Want inmiddels ben ik wel een inspiratiebron geworden voor velen. Vind het nog bijzonder om dit zomaar op te schrijven, maar het is gewoon zo en ik moet dit zelf leren inzien. Ik moet mijn vleugels weer uit gaan slaan en mensen gaan helpen. Dat is ook mijn missie geworden; mensen helpen op creatief gebied. Hobby is zó belangrijk voor een mens, het geeft je gewoon even rust in je hoofd en even tijd voor jezelf. En dat is wat wij in deze drukke maatschappij vaak missen.

Nogmaals; hoe ik alles aan moet pakken, geen flauw idee! Momenteel is het nog steeds een rollercoaster… er blijven maar gekke dingen gebeuren bij ons. Zowel positief als negatief. Ik had in de vakantie dingen op een rijtje willen zetten, maar helaas verloopt deze vakantie ook anders. Na een heel kort en heftig ziekbed is mijn oma op de eerste vakantiedag overleden. Het is hier nu dus een moeilijke tijd.

Ik zit ook even met mijzelf in de knoop, ik mis ook mijn dagelijkse drive om te gaan werken, om naar fysio te gaan. Mis mijn sociale contacten in de winkel waar ik elke dag even een kopje koffie ging halen. Vakantietijd is gewoon niet voor iedereen een even leuke periode heb ik nu wel gemerkt. Het is gewoon overal zo stil als iedereen weg is.

Waarom dan juist nu dit bericht? Omdat ik voor mijzelf nu een belofte heb gemaakt. Ik heb met oma weer gezien hoe snel het ineens voorbij kan zijn. Oma heeft de mooie leeftijd van 87 bereikt, maar toch kun je ze niet missen.
Ik ben 34, ik moet er nog iets van maken. Niet langer denken aan wat ik vroeger wel kon. Ik moet denken aan wat ik nog wel kan. Mijn benen werken niet meer, maar mijn hart/hoofd/handen werken juist des te beter. Die begin ik steeds meer te ontwikkelen. Dus ik moet gewoon leren dat IK gewoon goed ben in wat ik doe en dat ik gewoon ik ben.

Het is een enorm verhaal geworden, maar vanaf nu laat ik dus mijn hart spreken en ga ik op mijn gevoel af. Deze keer zal ik maar niet ook de gebruikte materialen nog gaan beschrijven, deze Art Journal pagina zal ik nog op mijn blog gaan plaatsen.

Ik heb in ieder geval nog heel veel wilde plannen op creatief gebied, er komt ook in oktober een eigen Jenine’s Mindful Art lijn uit… dus er zijn zeker lichtpuntjes en ik weet waarvoor ik nu zo keihard moet knokken. Uiteindelijk zal ik de gouden medaille gaan winnen.

En tot die tijd wacht ik op hulp en zal ik moeten leren accepteren dat ik bij alles hulp nodig ben en niet alles alleen hoef en kan doen.

Durf ik het aan om dit te publiceren? Ik denk dat ik mentaal sterk genoeg ben om het NU te doen. Ik ga op mijn gevoel af, het is tijd… de juiste middelen en de juiste route komt vanzelf in beeld.

Wie de eindstreep heeft gehaald van dit bericht heeft ook een medaille gewonnen, haha. Het is een lange story geworden, maar dit is de start van een nieuw begin 🙂

Ik wens jullie allemaal een hele fijne en gezellige dag. Ik ga nu maar eerst even wat rust pakken na dit intensieve typwerk 😉

Liefs Jenine xX

Opgesloten als een vogel…

/ jeninesmindfulart / 14 reacties

Hallo allemaal,

Vandaag weer een nieuw blogbericht van mij met weer een lang openhartig verhaal. Mijn blog is gewoon mijn dagboek, mijn dagelijkse strubbelingen die ik probeer van mij af te schrijven. Maar ik schrijf dit wel allemaal aan de hand van een creatieve uitspatting. Ik moet dingen eerst creatief op papier hebben gezet, pas daarna lukt het mij om het op te schrijven. Dan is het uit mijn systeem, dan is het weg….

Ik heb ook geen idee of jullie mijn manier van schrijven fijn vinden, ook hierin zal ik nog even een eigen draai moeten vinden.

Deze keer heb ik een pagina gemaakt aan de hand van mijn gevoelens op moment; ik voel mij opgesloten! Opgesloten in mijn eigen huis maar ook gevangen in mijn eigen lijf.

Door de val ben ik gewoon aan huis gekluisterd. De 4 muren komen soms letterlijk op mij af, zeker na mijn laatste ziekenhuisopname is dit wel weer erger. Ik ga gelukkig wel vooruit, maar het gaat langzaam. Voor die tijd ging ik elke dag even naar de winkel lopen om daar een kopje koffie te drinken, dat rondje kon ik net redden voor de revalidatie oefeningen en dan ging ik met de auto weer terug naar huis. Maar die uitstapjes mis ik nu, zo ver kom ik nog niet.

Ook baal ik soms echt verschrikkelijk van dit leven. Ik zou ook graag weer eens gewoon willen winkelen, eens lekker weg gaan. Maar de keren dat ik in 2019 buiten Rijssen ben geweest kan ik nog steeds op 1 hand tellen. En dan is het ook nog voornamelijk voor het ziekenhuis geweest. Op mijn verjaardag ben ik met een goede vriend even een rondje door de Holterberg gereden. Het is maar een klein stukje, maar ik kan jullie gewoon niet vertellen hoe gelukkig ik hier van word, mijn eerste echte uitstapje dit jaar! Dat was echt mijn allerbeste verjaardagscadeau!
En afgelopen zaterdag haalden papa en mama mij op. Ze hebben een nieuwe auto gekocht, maar die moest ik wel eerst testen of ik er in kon zitten. Hoe bijzonder is dat? Ook de rolstoel past er rechtop in, dus hij is helemaal Jenine-proof! We hopen in de toekomst op die manier iets vaker een rondje in de omgeving te gaan rijden.

Waarom ik niet het huis uit kan? Omdat ik gewoon nog steeds afhankelijk ben van mijn bed, van de platte rust. Ik kan ca 1,5 uur wat doen en dan moet ik alweer liggen om de boel te laten ontspannen, anders is het niet uit te houden van de pijn. Zo kun je gewoon zo weinig doen.
Wat mij gelukkig nog wel lukt is om tot papa en mama te lopen, dan drink ik daar even een bakje koffie en brengen zij me weer met de auto naar huis. Dat lukt me niet dagelijks, maar ik probeer dat toch wel een paar keer per week, dan ben je er gewoon eventjes uit.
En uiteraard ook mijn dagelijkse blokjes om voor de revalidatie blijf ik gewoon stug volhouden.

Maar het is ook niet alleen het opgesloten voelen in huis, maar voornamelijk ook het opgesloten voelen in mijn eigen lijf. Ik wil zo graag anders… ik heb nog zoveel plannen, zoveel ideetjes! Zeker toen ik zo ziek was spookten er heel veel gedachten door mijn hoofd. En heel eerlijk gezegd; soms ben ik dit zó zat en denk ik; als ik zo 80 moet worden, dan hoeft het voor mij echt niet. Soms vind ik dit geen kwaliteit van leven…

Maar dan hup; schop onder de kont.. er zijn ook zoveel dingen die wel mooi zijn, die je wel kunt! En je hebt nog steeds geen dodelijke ziektes, dus maak iets van je leven. Maar daarvoor moet ik keihard blijven knokken dagelijks voor de revalidatie zodat hopelijk de andere spieren nog wat dingen over gaan nemen zodat ik minder pijn ga krijgen en weer kan gaan lopen.

Ik heb nu wel besloten om Jenine nu op de eerste plek te gaan zetten en uit te gaan zoeken wat ik wel kan doen. Maar dit kost gewoon tijd. En veel discipline om “nee” te leren zeggen, wat vind ik dit moeilijk.


Voor deze pagina in mijn verwerkingsboek heb ik echt gekliederd. Ik ben begonnen om de achtergrond op kleur te brengen met Make Art Blendable Dye inkt (Thistle, Peat Moss en en Potting Soil). De achtergrond was nog wat licht en ik wilde graag wat testen, dus ik heb er nog weer Impasto Paint van Finnabair overheen gesmeerd. Hiervoor heb ik de kleuren Snow White, Aubergine, Bodour Pink en Burlap gesmeerd. Op deze manier kwam ik qua kleur precies uit bij het Rice Paper wat ik had uitgezocht voor deze pagina. Het Rice Paper is van ITD Collection.

Daarna ben ik nog met wat Mask stencils aan de slag gegaan om texture op de achtergrond aan te brengen. Een mask met een stenen muurtje mocht ook niet ontbreken in het kader van “opgesloten zijn”.

De tekst die ik erbij geplaatst hebt spreekt voor zich. Ik hoop, ik wens dat ik ooit nog weer eens mijn horizon kan verbreden… dat ik langer kan zitten, weer kan lopen of in ieder geval vaker mijn huis uit kan. Mijn wereldje is op deze manier gewoon zo klein geworden.

Ik blijf positief dat me dit ooit gaat lukken!! Ik blijf vechten voor mijn VICTORY! Maar af en toe is het wel erg moeilijk, zeker als je steeds weer nieuwe tegenslagen erbij krijgt. Ik hoop dat dit de allerlaatste was en dat ik vanaf nu alleen maar positief vooruit kan kijken!

Binnenkort zal ik deze pagina ook nog op mijn gewone blog www.jeninesiemerink.com gaan plaatsen met alle gebruikte materialen. De materialen zijn te koop in mijn winkel www.hobbyvision.nl

Ik wens jullie allemaal nog een hele fijne dag.

Liefs Jenine xX

Tell your Story

/ jeninesmindfulart / 18 reacties

Vandaag heb ik een hele lange blogpost voor jullie, want ik heb weer een creatie gemaakt waar een heel verhaal achter zit.
Zoals jullie allemaal weten ga ik dit jaar echt aan mijzelf werken, ik moet uit gaan zoeken wat mijn nieuwe missie gaat worden nu ik “invalide” ben. (gebruik dat woord eigenlijk nooit omdat ik het verschrikkelijk vind, maar ik moet het accepteren dus ik ga het bewust soms opschrijven zodat ik het zie).
Invalide betekend niet dat je niks meer kunt, je moet alleen gaan ontdekken wat je wél kan en daar ben ik dus druk mee bezig. Ik doe de cursus Roadmap to Success and Happiness van Michael Pilarczyk. Voor velen van jullie misschien té spiritueel, maar ik ben gewoon door alles heel erg veranderd en ik sta hier volledig open voor. Of beter gezegd: ik heb mij er volledig voor open gezet omdat dit mijn enigste kans nog is op een mooier leven en die grijp ik volledig aan.

Ik zal niet alle persoonlijke dingen specifiek op gaan schrijven, maar wat ik kwijt wil meld ik.
Vandaag, 19 januari, is een bijzondere dag voor mij, vanmorgen heb ik zoveel heldere inzichten gekregen. Mijn ogen gingen open, de wereld werd helder en de zon begon op mijn gezicht te schijnen. Echt zo’n bijzonder en mooi moment.

Waarom is het bijzonder? Ik heb mijzelf het boek “Think and Grow Rich” aangeschaft, deze kreeg ik gisteren binnen. Omdat ik de cursus volg heb ik ook het luisterboek al, maar ik ben visueel ingesteld en lezen gaat bij mij beter. Vanmorgen tijdens het knutselen van deze kaart heb ik ondertussen het luisterboek weer aangezet.

Tijdens het luisteren van dit boek ben ik verder gegaan met een creatie waar ik donderdagavond aan was begonnen maar nog niet wist hoe ik de afwerking wilde doen. Mijn oog was toen al gevallen op de tekst “Tell Your Story”. Op de een of andere manier komt die tekst steeds weer op mijn netvlies te staan. Dit had ik dus al klaar liggen, maar vanmorgen tijdens het luisteren van dit boek kwam ineens “de ingeving” binnen. Dit is wat ik nu wél kan nu ik aan huis gekluisterd ben: Mijn verhaal vertellen en mensen daarmee inspireren. Want ik heb de gave om mij visueel in te stellen en alles creatief uit te werken zodat mijn hoofd weer leeg is. En ik denk dat dit voor heel veel mensen therapeutisch kan werken.

” Craft each day will keep the docters away ”

En dit is ook wat ik wil: mensen helpen, mijzelf kunnen zijn door mij te uiten op creatief gebied. Dit werd dus behandeld in het boek en ineens wist ik het gewoon.
Omdat ik door de Morfine, Lyrica en andere pijnstillers echt énorm vergeetachtig ben heb ik er maar een schrift bij naast gelegd, want tijdens de ingeving vanmorgen kwamen er zóveel ideetjes binnen die ik komende tijd uit wil gaan werken. Ik ga er maar een speciaal schrift voor maken.

Welke stijl mijn creaties zullen worden? Geen flauw idee, ik wil puur op mijn gevoel gaan knutselen. Pakken waar ik op dat moment behoefte aan heb zodat ik er een stukje “echt Jenine” in kan leggen. Mijn ziel en zaligheid leg ik dan in de creaties, dat is wat ik wil. En daarbij wil ik leren loslaten dat het niet perfect hoeft te zijn (leerpuntje). Niet perfect is ook goed genoeg, het gaat erom dat jij je hoofd leeg kan maken en dingen uit je hoofd kan halen door middel van knutselen.
Voor mij was het vanochtend héél verhelderend. En nee, ik ben er nog lang niet, maar dit is wel weer zo’n positief moment dat ik gewoon écht gelukkig hiervan wordt.

“Never Give Up”

Omdat dit een creatieve pagina is wil ik uiteraard ook nog even melden wat ik allemaal gebruikt heb bij deze creatie.
(Klik op de gekleurde teksten en je komt uit op de juiste pagina in onze winkel om de spullen te bekijken. www.hobbyvision.nl)
Als eerste ben ik begonnen om de basismal van Dutch Doobadoo uit Kraft Cardstock te knippen. Daarna heb ik WaterColor papier 200 grams van Vaessen Creative gebruikt. Dit mocht ik testen en bevalt heel erg goed!
Hierop heb ik eerst een achtergrond gemaakt met Distress Oxide, ik heb de kleuren Faded Jeans en Frayed Burlap gebruikt. Daarna heb ik er nog wat Rice Paper Blueland van Stamperia op verwerkt. Dit heb ik opgeplakt met de Hardsealer van Joy! Crafts (mocht ik ook testen) en dit werkt ook heel goed goed. Dit droogt ook echt onzichtbaar op.

Daarna heb ik nog, om “los” te laten, heel rommelig en ongecontroleerd wat gedeeltes van een Tapestry mask stencil van Finnabair over het Rice Paper gemaakt. Hiervoor heb ik de Nuvo Expanding Mousse Boatyard Blue gebruikt. Omdat dit net iets te donker was heb ik er wat Metallique Wax White Gold van Finnabair overheen gedaan.

Om de creatie in “Jenine” stijl af te gaan werken heb ik uiteraard weer wat lintjes en bloemen gebruikt, een kantje, wat ribbelkarton, de filmstrip ribbon en wat sisal touw.

Het mooie vintage plaatje komt uit het Photobooth stickerboek van Finnabair uit de Art Daily collectie. Ook de tekst stickers zijn uit een stickerboek van Finnabair uit de Art Daily collectie. Deze zijn momenteel even uitverkocht maar begin februari weer op voorraad.

Als finishing touch heb ik wat White Gold metallique wax over de metalen blaadjes, de bloemen etc gedaan. Waarom? Mijn slogan is Vision to My Victory… Goud staat voor overwinning… en dat vond ik bij deze creatie heel goed passen. Never Give Up.

Deze creatie is dus echt héél bewust gemaakt, mijn hoofd is weer leeg… en weer gevuld met héél veel positieve nieuwe dingen. En een positieve mind trekt positieve dingen aan… dus wie weet wat er allemaal weer op mijn pad gaat komen?

Dit was een ellenlange blogpost. Maar ik wilde dit gewoon even delen hoe ik ineens een inzicht kreeg wat mijn missie is; freubelen met ziel en zaligheid en daarmee mensen inspireren.

Voor nu wens ik jullie nog een hele fijne en gezellige dag. Ik ga zo lekker rusten want voor vanavond staat er ook nog weer iets super leuks op mijn planning!

Liefs Jenine xX