Gisteren was het precies 3 jaar geleden alweer, 1 simpele val die mijn leven zó radicaal veranderd heeft. Sinds die dag geen dag meer zonder pijn… soms zou ik zó graag even 1 dag niks voelen…Soms zou ik willen dat ik gewoon eens lekker een hele dag kon zitten, een dagje weg kunnen, een hele dag kunnen werken… een dagje geen rekening houden met….Maar goed, dat is er niet, ik moet dealen met wat het nu is… Maar af en toe heb ik er echt wel een beetje genoeg van, het duurt allemaal zo lang.
Ik zal weer even een korte update geven.
Helaas heeft de operatie van het implantaat niet het gewenste resultaat gegeven en de 2de operatie is nu dus helaas ook helemaal van de baan. Nog steeds heb ik elke dag pijn, alles wat ik doe doet zeer. Ook zien jullie mij elke dag een loopronde doen, maar ook het lopen gaat niet zomaar vanzelf. Het lijkt alsof mijn benen niet bij mij horen, ik moet bij elke stap nadenken dat ik mijn benen neerzet en kijken waar ik ze neer zet, elke stap is pijnlijk. En ja, ik loop redelijk snel.. want op die manier ben ik sneller op mijn eindbestemming..
Laatste maanden ben ik druk bezig met een nieuwe therapie om meer stabiliteit in mijn rug te krijgen zodat hopelijk de rug nog wat sterker wordt en ik nog weer iets makkelijker kan gaan lopen. Voor mij is dit hele zware therapie, maar gelukkig zie ik wel heel langzaam kleine vooruitgang qua stabiliteit.
Wat de prognose is? Het is allemaal nog koffiedik kijken. Ik ga nu weer een nieuw traject in; vandaag bij een nieuwe neuroloog geweest om te kijken of zij iets kunnen doen. Er is wel degelijk minder gevoel in mijn benen en gelukkig had ik ook vandaag bij de neuroloog weer hele donkerrode/blauwe koude voeten en dikke benen. Het is niet normaal dat ik altijd steunkousen moet dragen omdat mijn benen anders pijnlijk/dik worden. Gelukkig gaat deze arts weer verder kijken. Eind januari moet ik weer terug komen en krijg ik een onderzoek met elektrische schokken en prikken in de zenuwen van de benen om te kijken hoe alles reageert. Dat is dus allemaal weer afwachten…
En wat mij daarna nog te wachten staat? Afhankelijk van de uitslag van de neuroloog moet ik daarna weer terug naar mijn revalidatiearts. Helaas kunnen zij mij ook geen rooskleurig toekomstbeeld schetsen. Er zijn voorlopig 2 opties: 2 dagen revalidatie in het ziekenhuis in Almelo of 5 dagen intern in het revalidatiecentrum. En voorlopig staat hun voorkeur op het laatste… Zij kunnen mij dan niet bieden dat ik veel vooruitgang zal gaan krijgen, maar de focus zal dan liggen op acceptatie van de pijn, acceptatie van een “nieuw” leven en leren balans te vinden in elke dag.
Jullie kunnen je wel voorstellen dat dat laatste zeker niet mijn voorkeur heeft, zeker om wat ze mij tot nu toe verteld hebben wat het resultaat zal zijn.
Daarom heb ik nu al extra hulp gezocht. Niet alleen in de reguliere geneeswijze maar ook in de alternatieve geneeswijze. Via via kreeg ik een adresje door met hele goede verhalen en ach; baadt het niet, dan schaad het ook niet. Niet geschoten is altijd mis. Ik moet toch gaan leren dat ik een nieuwe Jenine ben, dat ik moet leren omgaan met de pijn, moet leren dat ik niet alles meer kan, moet leren dat ik extra hulpmiddelen nodig ben.
Maar goed, dat is moeilijk…. Zeker als je ook nog ondernemer bent, je eigen brood moet verdienen en ook verantwoordelijk bent voor de maandelijkse inkomsten van een flink aantal medewerksters. Het leven is soms echt niet rooskleurig als ondernemer 😉
Maar goed, het is natuurlijk niet alleen maar negatief! Ik ben ook keihard aan het werken om te accepteren en met wat hulp gaat het wel steeds beter lukken. Ik hoop dus dat ik zo goed voor mijzelf kan gaan zorgen dat ik niet meer te vaak over mijn grens ga, dat ik moet accepteren dat ik vaak dingen af moet zeggen wegens pijn of te weinig energie. Dat ik niet meer overal verantwoording voor af hoef te leggen…Nee is ook een woord, maar wel een lastige om te gebruiken.
Daarom ben ik ook minder op Social Media, ik doe promotie voor mijn winkel en voor mijn nieuwe collecties, maar ik heb maar een beperkte tijd dat ik de computer/telefoon etc mag gebruiken. Ik moet leren om meer ECHT rust te pakken en ook in mijn spaarzame tijd dingen te gaan doen waar ik blij van wordt en waar ik weer energie uit pak.
En voor mij zijn dat de LIVE uitzendingen en het ontwerpen van de nieuwe collecties, filmpjes maken. Dat maakt mij blij, dat is mijn nieuwe taak. En hoe ik alles ga doen? Ik weet het nog niet, de tijd zal alles leren. Ik moet geduld hebben, veel geduld… maar uiteindelijk ben ik er van overtuigd dat er iets heel moois op mij te wachten staat.
Ik vecht keihard door om het maximale er nog uit te halen. En ondertussen geniet ik vooral van alle kleine dingen en ben ik dankbaar voor alles wat ik nu wel weer kan doen. 😘

Dit was ook even weer een update op mijn blog. Helaas wegens omstandigheden lang niks op dit blog geplaatst, maar ik hoop binnenkort weer te starten met minimaal 1x per week iets te plaatsen.

Liefs Jenine xXx