Bij deze wil ik jullie ook allemaal het allerbeste wensen voor 2020! Ik zou iedereen het liefste een goede gezondheid wensen, veel liefde, veel geluk, veel voorspoed. Maar misschien is dit niet voor iedereen weggelegd en dan wens ik je toch het allerbeste wat op je pad mag komen ❤
Voor mij zijn dit altijd ook wat lastige dagen, ik ben blij dat het straks weer 2 januari is, weer mijn vaste ritme… regelmaat.
Komend jaar zal voor mij ook weer een pittig jaar gaan worden. Hoe dit jaar gaat verlopen? Dat is bij niemand voorspelbaar en bij mij ook niet. Moet ik voor een paar maand intern naar een revalidatiekliniek? 2x per week een hele dag naar het ziekenhuis?En hoe ver ga ik nog komen? Het zijn allemaal dingen die nu nog heel onzeker zijn… Hoe ik dat dan weer allemaal moet fixen in mijn dagelijkse ritme en met mijn werk? Ik weet het niet, komt tijd komt raad… En dat is vanaf nu ook mijn motto. Ik mag niet meer denken, ik moet leren open minded overal in te gaan. Niet bang zijn voor wat gaat komen, voor alle problemen zullen oplossingen gaan komen.
1 ding is wel heel zeker; dit jaar moet ik leren om meer aan Jenine te denken. Ik ben altijd bezig om voor anderen te zorgen, anderen het zo goed mogelijk naar de zin maken. Ook leren om niet meer steeds over mijn grenzen heen te gaan, want dit brengt mij nog veel verder van huis. Vanaf nu ga ik, samen met hulp en ook diverse mindful cursussen, aan Jenine werken. Leren nee te zeggen, leren dat ik ook af en toe pauze moet nemen van revalidatie om mijn lichaam weer rust te gunnen. Leren dat ik ook met het werk moet oppassen en dat ik niet meer alles kan, ik kan niet alle ballen meer hoog houden… Dan maar een dag langer wachten.
Ook moet ik aan mijzelf gaan werken, leren accepteren dat ik mindervalide ben en elke dag met pijn moet leven. Dit is voor mij nog even lastig, want doordat ik mindervalide ben geworden heeft mijn zelfvertrouwen een enorme deuk opgelopen. Ik voelde me nergens meer goed genoeg in, twijfelde aan mijn eigen talenten… weet gewoon niet zo goed meer wie ik echt ben… Je wordt gewoon geleefd.
Maar.. vanaf nu ga ik ook hieraan werken, ik leer heel veel van mijzelf. Ik ben ook enorm hooggevoelig heb ik afgelopen tijd geleerd en daar moet ik ook een weg in vinden zodat het niet meer tegen mij gewerkt wordt maar dat ik er juist het beste uit kan gaan halen. Komend jaar zal dus echt in het teken gaan staan van meer tijd voor mijzelf nemen, tijd om zelf weer in balans te komen, weer van mijzelf te gaan houden & mijn talenten weer kunnen zien. Ik heb al een aantal mooie stappen hierin gezet en hoop dit jaar elke dag een stapje verder te gaan komen.
Ook zijn er nog weer veel mooie dingen om naar uit te kijken; in maart zal er weer een nieuwe Jenine’s Mindful Art Collectie in de winkels liggen… en wie weet wat er nog wel meer op mijn pad gaat komen?
De eerste blanco bladzijde van 2020 is een feit en vanavond zal die gevuld worden met de herinneringen van vandaag. Morgen sla ik weer een nieuwe bladzijde om en start ik weer met een blanco pagina… Leef bij de dag en ik hoop dat ik zo op deze manier van elke dag mijn mooiste dag kan maken ❤
Dit jaar is ook 1 van mijn doelen om dit blog ook weer meer te gaan vullen en vaker van mij af te gaan schrijven. Ik hoop op 1 blogbericht per week en wie weet nog wel weer 😉
Gisteren was het precies 3 jaar geleden alweer, 1 simpele val die mijn leven zó radicaal veranderd heeft. Sinds die dag geen dag meer zonder pijn… soms zou ik zó graag even 1 dag niks voelen…Soms zou ik willen dat ik gewoon eens lekker een hele dag kon zitten, een dagje weg kunnen, een hele dag kunnen werken… een dagje geen rekening houden met….Maar goed, dat is er niet, ik moet dealen met wat het nu is… Maar af en toe heb ik er echt wel een beetje genoeg van, het duurt allemaal zo lang. Ik zal weer even een korte update geven. Helaas heeft de operatie van het implantaat niet het gewenste resultaat gegeven en de 2de operatie is nu dus helaas ook helemaal van de baan. Nog steeds heb ik elke dag pijn, alles wat ik doe doet zeer. Ook zien jullie mij elke dag een loopronde doen, maar ook het lopen gaat niet zomaar vanzelf. Het lijkt alsof mijn benen niet bij mij horen, ik moet bij elke stap nadenken dat ik mijn benen neerzet en kijken waar ik ze neer zet, elke stap is pijnlijk. En ja, ik loop redelijk snel.. want op die manier ben ik sneller op mijn eindbestemming.. Laatste maanden ben ik druk bezig met een nieuwe therapie om meer stabiliteit in mijn rug te krijgen zodat hopelijk de rug nog wat sterker wordt en ik nog weer iets makkelijker kan gaan lopen. Voor mij is dit hele zware therapie, maar gelukkig zie ik wel heel langzaam kleine vooruitgang qua stabiliteit. Wat de prognose is? Het is allemaal nog koffiedik kijken. Ik ga nu weer een nieuw traject in; vandaag bij een nieuwe neuroloog geweest om te kijken of zij iets kunnen doen. Er is wel degelijk minder gevoel in mijn benen en gelukkig had ik ook vandaag bij de neuroloog weer hele donkerrode/blauwe koude voeten en dikke benen. Het is niet normaal dat ik altijd steunkousen moet dragen omdat mijn benen anders pijnlijk/dik worden. Gelukkig gaat deze arts weer verder kijken. Eind januari moet ik weer terug komen en krijg ik een onderzoek met elektrische schokken en prikken in de zenuwen van de benen om te kijken hoe alles reageert. Dat is dus allemaal weer afwachten… En wat mij daarna nog te wachten staat? Afhankelijk van de uitslag van de neuroloog moet ik daarna weer terug naar mijn revalidatiearts. Helaas kunnen zij mij ook geen rooskleurig toekomstbeeld schetsen. Er zijn voorlopig 2 opties: 2 dagen revalidatie in het ziekenhuis in Almelo of 5 dagen intern in het revalidatiecentrum. En voorlopig staat hun voorkeur op het laatste… Zij kunnen mij dan niet bieden dat ik veel vooruitgang zal gaan krijgen, maar de focus zal dan liggen op acceptatie van de pijn, acceptatie van een “nieuw” leven en leren balans te vinden in elke dag. Jullie kunnen je wel voorstellen dat dat laatste zeker niet mijn voorkeur heeft, zeker om wat ze mij tot nu toe verteld hebben wat het resultaat zal zijn. Daarom heb ik nu al extra hulp gezocht. Niet alleen in de reguliere geneeswijze maar ook in de alternatieve geneeswijze. Via via kreeg ik een adresje door met hele goede verhalen en ach; baadt het niet, dan schaad het ook niet. Niet geschoten is altijd mis. Ik moet toch gaan leren dat ik een nieuwe Jenine ben, dat ik moet leren omgaan met de pijn, moet leren dat ik niet alles meer kan, moet leren dat ik extra hulpmiddelen nodig ben. Maar goed, dat is moeilijk…. Zeker als je ook nog ondernemer bent, je eigen brood moet verdienen en ook verantwoordelijk bent voor de maandelijkse inkomsten van een flink aantal medewerksters. Het leven is soms echt niet rooskleurig als ondernemer 😉 Maar goed, het is natuurlijk niet alleen maar negatief! Ik ben ook keihard aan het werken om te accepteren en met wat hulp gaat het wel steeds beter lukken. Ik hoop dus dat ik zo goed voor mijzelf kan gaan zorgen dat ik niet meer te vaak over mijn grens ga, dat ik moet accepteren dat ik vaak dingen af moet zeggen wegens pijn of te weinig energie. Dat ik niet meer overal verantwoording voor af hoef te leggen…Nee is ook een woord, maar wel een lastige om te gebruiken. Daarom ben ik ook minder op Social Media, ik doe promotie voor mijn winkel en voor mijn nieuwe collecties, maar ik heb maar een beperkte tijd dat ik de computer/telefoon etc mag gebruiken. Ik moet leren om meer ECHT rust te pakken en ook in mijn spaarzame tijd dingen te gaan doen waar ik blij van wordt en waar ik weer energie uit pak. En voor mij zijn dat de LIVE uitzendingen en het ontwerpen van de nieuwe collecties, filmpjes maken. Dat maakt mij blij, dat is mijn nieuwe taak. En hoe ik alles ga doen? Ik weet het nog niet, de tijd zal alles leren. Ik moet geduld hebben, veel geduld… maar uiteindelijk ben ik er van overtuigd dat er iets heel moois op mij te wachten staat. Ik vecht keihard door om het maximale er nog uit te halen. En ondertussen geniet ik vooral van alle kleine dingen en ben ik dankbaar voor alles wat ik nu wel weer kan doen. 😘
Dit was ook even weer een update op mijn blog. Helaas wegens omstandigheden lang niks op dit blog geplaatst, maar ik hoop binnenkort weer te starten met minimaal 1x per week iets te plaatsen.
Vandaag nog maar weer een pagina in mijn kleine mini Journal. Weer een pagina met een verhaal. Zoals jullie weten zijn we nu in de winkel natuurlijk onwijs druk met alle voorbereidingen voor de grote demodag en ook om alle pre-orders van mijn lijn te verzenden. En ondertussen waren we ook aan het verbouwen op de bovenverdieping wat ook allemaal voor zaterdag klaar moet zijn.
Alle collega’s draaien overuren, mama maakt onwijs lange dagen… en tjah, dan blokkeer ik. Dan voel ik mij schuldig, of nouja schuldig, ik baal gewoon GRUWELIJK dat ik gewoon niet even flink hard mee kan werken. Even hard doorpakken zodat ik de dames kan helpen. Ik blokkeer, ik voel weer die enorme muur om mij heen. Ik wil zó graag. Een ander schrijft dingen op, ik maak er dan een creatief kunstwerkje van. Ook de klok is natuurlijk weer belangrijk, we hebben nu echt een deadline te halen voor zaterdag. Ondertussen had ik ook veel meer willen doen aan de promotie voor mijn eigen lijn. Had vandaag ook een give-a-way willen doen, maar helaas! Vanmorgen nieuwe oefeningen bij fysio gehad en tjah, die voel ik nu echt binnenkomen… dus helaas wordt het weer niks doen. Zo zijn mijn dagen dus echt niet in te plannen…
Dat leert mij weer dat ik alles per dag moet bekijken. Het lukt vandaag gewoon niet, dus ik moet me gewoon niet schuldig voelen en morgen is er weer een nieuwe dag… Ik ga gewoon alles stapje voor stapje oppakken 🙂 Dit was dus het verhaal achter deze pagina, weer een pagina klaar in mijn “dagboekje”. De producten uit deze lijn zijn nu ook allemaal te bestellen in onze webwinkel.
Wil je de voorbeelden graag in het echt bekijken? Kom dan a.s. zaterdag 5 oktober naar onze winkel. Ik ben er zelf van 11.00 – 13.00 uur en van 14.30 – 15.30 uur. Wie weet tot zaterdag?
Durf ik het aan? Durf ik dit bericht te typen en daarna ook te publiceren? Ik weet het nog niet. Ik ga eerst maar eens mijn hele verhaal typen want het moet eruit… daarna ga ik kijken of ik sterk genoeg ben en het ” de wereld ” over laten gaan of dat ik op de delete knop ga drukken. Want ook dan heb ik het van mij afgeschreven maar is het niet wereldkundig…
Waarom nou zo moeilijk doen zou je zeggen? Nou ik zit al een hele tijd met deze Art Journal pagina in mijn hoofd dat ik die wil laten zien, maar ik durf hem steeds niet te beschrijven. Waarom niet? Omdat er ergens in mij toch nog een enorm sabotagemonster zit die zich afvraagt wat een ander er wel niet van zou denken. Want ja, ik ga een andere koers varen… Ik heb geen andere keus meer, ik MOET…
Zoals jullie allemaal wel weten ben ik dus sinds mijn val mindervalide. Dit doet mentaal gewoon heel veel, je kunt niet alles meer, bent volledig afhankelijk van anderen. Het leven wat je voorheen had krijg je gewoon niet meer terug. Je gaat twijfelen aan je eigen kunnen, aan je eigen talenten. Je gaat je gewoon een niksnut voelen. Vooral omdat je lichaam je steeds meer en meer in de steek gaat laten.
Je blijft in je hoofd steeds hopen, hopen dat alles toch weer normaal wordt. Maar ik moet nu leren afscheid te nemen van de oude Jenine, ik moet mijzelf her-ontdekken. Ik zal een volledig aangepast leven moeten gaan leiden, ik moet een nieuwe koers gaan varen.
Nu ben ik met een Mindful cursus bezig en ik leer nu steeds meer van mijzelf kennen. En wat ik ook leer is dat ik gewoon nu anders ben geworden. Mijn benen willen helaas niet meer wat ik wil, contant pijn hebben vreet mega veel energie. Ik kan gewoon niet de volledige dag benutten zoals ik voorheen kon en ook niet zoals een ander dat wel kan.
Dus waarom blijf ik mijzelf dan steeds vergelijken met anderen? Waarom wil ik nog steeds dezelfde hoeveelheid werk op een dag doen wat ik voorheen kon? Op deze manier blijf ik aanmodderen, want ik ga constant over mijn grenzen heen.
Na mijn laatste controle in het ziekenhuis met helaas een minder leuke uitslag is er bij mij een knop omgegaan. Ook met mijn darmen is het gewoon niet op te lossen en het kan weer mis gaan. Dat kan over een paar weken zijn, kan een paar jaar duren. En wat dan de optie is? Nog geen idee… Het is gewoon per dag bekijken hoe het gaat.
Ik kwam tot de conclusie dat ik nog maar 34 ben, ik heb NU nog de kans om van elke dag iets te gaan maken. Maar dan moet ik mij wel volledig in gaan zetten en kijken wat er voor mij mogelijk is.
Inmiddels is er in mij een mega storm van binnen ontstaan, er is zo’n drive in mij gekomen om weer de buitenwereld in te gaan. Ik kan niet alleen binnen zitten binnen 4 muren, die komen na 2,5 jaar echt op mij af. Ik heb geen thuisgevoel in mijn eigen huis, ik ben helemaal mijn draai kwijt. En dat moet opgelost worden.
Daarom heb ik reïntegratie ingeschakeld en samen gaan we kijken naar oplossingen wat haalbaar is. De zitexpert voor aangepaste bureaustoelen zei zo mooi tegen mij: Je loopt de marathon op slippers. Dat wil zeggen; ik ben wel zo hard aan het oefenen en ik wil de eindstreep halen, maar ik heb niet de juiste middelen bij de hand. Zitten is voor mij geen feestje, zitten doet pijn. Dus ik moet een aangepaste stoel zodat zitten voor mij ook af en toe “ontspannen” kan zijn. En op die manier zullen er 1000 en 1 aanpassingen moeten komen. Maar dat maakt mij niet uit, ik wil kijken naar wat mogelijk is. Ik wil weer de maatschappij in. Ik wil weer uitvliegen, maar ik weet gewoon echt nog niet HOE. De tijd zal het allemaal leren.
Maar hoe ga ik terug? De “oude” Jenine was altijd maar druk ook voor de hobby om zoveel mogelijk voorbeelden te maken om iedereen te inspireren. 24/7 met de winkel bezig. Waar ik vooral afgelopen 2,5 jaar vooral tegenaan ben gelopen is dat alles zo oppervlakkig is geworden, dat er weinig diepgang overal in zit. En de concurrentiestrijd is gewoon moordend. Je moet altijd maar met de massa meedoen.. Ik wil dat niet meer. Ik heb geleerd om van de kleine dingen te aan genieten. Genieten van alles wat je kunt; soms word ik al blij als gewoon ineens de zon mijn kamer in schijnt. Of dat ik onderweg tijdens het lopen een aparte kleurencombinatie ontdek bij bloemen. Het zijn soms kleine dingen, maar dat tovert wel een glimlach op mijn gezicht.
Ik wil weer terug de maatschappij in, maar wel op een andere manier. Ik wil BEWUST gaan leven en ook de diepgang en achtergrond van dingen gaan ontdekken. En dan voornamelijk van de hobby ook. Hoe bedoel ik dit? Ik wil leren wat aquarelverf doet bijvoorbeeld, ik wil weten welke kleurencombinaties mogelijk zijn. Ik wil niet maar 1 project ermee maken voor de promotie zoals voorheen, maar proberen het maximale uit 1 product te gaan halen.
Ik wil weten waarom iets werkt, wat je ermee kunt en voornamelijk: Hoe kan ik er mijn eigen “touch” aan geven. Want dat is voor mij ook belangrijk geworden: Ik moet feeling met de producten hebben, ik moet er mijn gevoel en hart in kunnen leggen. Vanaf nu wil ik leren hart / hoofd / handen samen te laten werken. En intuïtief te gaan knutselen, dat wil zeggen dat ik ga kijken wat mijn gevoel op dat moment zegt, met die producten wil ik gaan werken. Niet meer met deadlines gaan werken, dat werkt voor mij gewoon niet, dan blokkeer ik gewoon. Ik kan niet op verplichte momenten knutselen, ik moet mijn inspiratie de vrije loop laten gaan.
Ik wil de liefde voelen voor de producten en niet gaan werken met de materialen omdat ik ermee moet presteren of dat ik er geld mee moet verdienen. Geld maakt mij niet gelukkig, wel de liefde voor de producten en de inspiratie die ik jullie hiermee mag gaan geven.
Want inmiddels ben ik wel een inspiratiebron geworden voor velen. Vind het nog bijzonder om dit zomaar op te schrijven, maar het is gewoon zo en ik moet dit zelf leren inzien. Ik moet mijn vleugels weer uit gaan slaan en mensen gaan helpen. Dat is ook mijn missie geworden; mensen helpen op creatief gebied. Hobby is zó belangrijk voor een mens, het geeft je gewoon even rust in je hoofd en even tijd voor jezelf. En dat is wat wij in deze drukke maatschappij vaak missen.
Nogmaals; hoe ik alles aan moet pakken, geen flauw idee! Momenteel is het nog steeds een rollercoaster… er blijven maar gekke dingen gebeuren bij ons. Zowel positief als negatief. Ik had in de vakantie dingen op een rijtje willen zetten, maar helaas verloopt deze vakantie ook anders. Na een heel kort en heftig ziekbed is mijn oma op de eerste vakantiedag overleden. Het is hier nu dus een moeilijke tijd.
Ik zit ook even met mijzelf in de knoop, ik mis ook mijn dagelijkse drive om te gaan werken, om naar fysio te gaan. Mis mijn sociale contacten in de winkel waar ik elke dag even een kopje koffie ging halen. Vakantietijd is gewoon niet voor iedereen een even leuke periode heb ik nu wel gemerkt. Het is gewoon overal zo stil als iedereen weg is.
Waarom dan juist nu dit bericht? Omdat ik voor mijzelf nu een belofte heb gemaakt. Ik heb met oma weer gezien hoe snel het ineens voorbij kan zijn. Oma heeft de mooie leeftijd van 87 bereikt, maar toch kun je ze niet missen. Ik ben 34, ik moet er nog iets van maken. Niet langer denken aan wat ik vroeger wel kon. Ik moet denken aan wat ik nog wel kan. Mijn benen werken niet meer, maar mijn hart/hoofd/handen werken juist des te beter. Die begin ik steeds meer te ontwikkelen. Dus ik moet gewoon leren dat IK gewoon goed ben in wat ik doe en dat ik gewoon ik ben.
Het is een enorm verhaal geworden, maar vanaf nu laat ik dus mijn hart spreken en ga ik op mijn gevoel af. Deze keer zal ik maar niet ook de gebruikte materialen nog gaan beschrijven, deze Art Journal pagina zal ik nog op mijn blog gaan plaatsen.
Ik heb in ieder geval nog heel veel wilde plannen op creatief gebied, er komt ook in oktober een eigen Jenine’s Mindful Art lijn uit… dus er zijn zeker lichtpuntjes en ik weet waarvoor ik nu zo keihard moet knokken. Uiteindelijk zal ik de gouden medaille gaan winnen.
En tot die tijd wacht ik op hulp en zal ik moeten leren accepteren dat ik bij alles hulp nodig ben en niet alles alleen hoef en kan doen.
Durf ik het aan om dit te publiceren? Ik denk dat ik mentaal sterk genoeg ben om het NU te doen. Ik ga op mijn gevoel af, het is tijd… de juiste middelen en de juiste route komt vanzelf in beeld.
Wie de eindstreep heeft gehaald van dit bericht heeft ook een medaille gewonnen, haha. Het is een lange story geworden, maar dit is de start van een nieuw begin 🙂
Ik wens jullie allemaal een hele fijne en gezellige dag. Ik ga nu maar eerst even wat rust pakken na dit intensieve typwerk 😉
Vandaag weer een nieuw blogbericht, deze keer een verhaal hoe je Mindful Art ook kunt toepassen bij allerlei verschillende creatieve uitspattingen. Vandaag even een openhartig verhaal hoe ik nu uiteindelijk de knop om heb gezet om te gaan leren Aquarelleren en welke inzichten daarbij naar boven zijn gekomen.
Ik heb al heel erg lang de wens om te gaan leren Aquarelleren. Ik zie de meest fantastische tekeningen en schilderijen, maar voor mij was de drempel erg hoog om te gaan starten. Ik heb natuurlijk al wat ervaring met het inkleuren van stempels / poppetjes en dat kan ik best wel goed, maar ik wil graag een stapje verder. Het liefst wil ik zelf alles helemaal gaan creëeren, dus echt mijn gedachten uittekenen / schilderen op papier.
Maar net als iedereen ben ik gaan kijken op internet en heb mij af laten schrikken door al die voorbeelden, ik leg de lat voor mijzelf zo hoog dat ik gelijk alles goed wil doen, maar dat is eigenlijk helemaal niet menselijk.
Een tijdje terug vond ik een boek over Schilderen met Waterverf en ik ga daar voor mijzelf een studie van maken. Ik heb dus een gele markeerstift in de hand tijdens het lezen en de belangrijke dingen ga ik arceren. Op deze manier kan ik het beter onthouden. Tijdens het lezen van dit boek ga ik ineens dingen heel anders zien, dingen beginnen op z’n plaats te vallen. Wat voor mij heel belangrijk is is dat ik het product leer kennen, weet waarom dingen werken. Waterverf is iets wat mij echt aantrekt en daarom is een studie hierin helemaal geen straf 🙂
Alleen bleef het bij lezen en informatie opzoeken, de lef om te gaan starten was er nog niet…
In de tussentijd zag ik wel bij de groothandel Vaessen Creative het schilderen op nummer. Hier heb ik mij “vroegah” echt uuuuuren mee kunnen vermaken, dit vond ik geweldig om te gaan doen. Dus dat heb ik aangeschaft en ik heb ook een schildersezel aangeschaft.
Dit staat nu ook bij in mijn woonkamer, op deze manier herinner ik mijzelf er steeds aan dat ik wil leren schilderen. Eigenlijk is dit gewoon dom schilderen, nummertjes lezen en vakjes vullen. Maar voor mij heeft dit een veel grotere betekenis.
Ik begin namelijk te zien hoe je “projecten” op gaat bouwen in kleur. Een wolk bestaat niet uit 1 kleur, een boom bevat heel veel verschillende kleuren. Dit is ook een Senior pakket waarbij je zelf kleuren moet mengen en ik ontdek hele leuke kleurencombinaties die ik nog niet eerder heb gemaakt. Ik denk dat ik deze ingevingen nu ook zie omdat mij dit echt interesseert, ik dit wil leren.
Maar dit heeft me nog meer gebracht, ik krijg ineens inzichten, ik ga projecten ontleden. Als ik nu buiten rondloop kijk ik met andere ogen, ik zie zoveel verrassende elementen en kleurencombinaties.
Maar dit alles bleef nog steeds in mijn hoofd spoken… zelf met Aquarelverf aan de slag zat er nog niet in….
Totdat ik afgelopen week met iemand aan de telefoon was en wij aan het kletsen waren over de perfectie. Dat we dat los moeten laten, dat we goed genoeg zijn in wat we doen. Ik ben natuurlijk best bekend in de hobbywereld en dat geeft soms echt een druk. Mensen verwachten dat ik alles kan en alles gelijk goed doe, maar ook ik moet oefenen en kan niet alles. Nadat we daar over gekletst hadden en zij vertelde dat kunstenaars ook vaak tekeningen natekenen met overtrekpapier of een lightpad gingen bij mij ineens de ogen open. Ik dacht dat iedereen alles gewoon met de hand tekende…
Dat was voor mij DE druppel. Waarom langer wachten? Ik heb gelijk mijn waterpenseel gepakt en een enorme stapel aquarelpapier. Papier kost niet zo veel, als het niet goed gaat kan je het weggooien. En die enorme stapel gaf mij minder druk om te moeten presteren. Ik had wat filmpjes gekeken over blaadjes schilderen en ik dacht; nu MOET je…. laat het los…
En ik ging bezig… en tjeetje ik vond het toch leuk!! En verrassend genoeg ging het ook gelijk goed. Nouja goed, er zijn verbeterpunten… maar dit was echt mij allereerste probeersel:
Ik was met de Derwent Inktense aan het spelen gegaan en echt, ik werd gewoon blij van dit resultaat. Waarom durfde ik niet eerder te starten? Ik heb in ieder geval tijdens dit schilderen wel leren loslaten. Deze pagina’s ga ik nog verder vullen en ik ga ze ook allemaal bundelen. Ik wil namelijk Aquarelleren echt leren en leren kan alleen maar door oefenen, oefenen, oefenen en zien waar je kunt verbeteren. Bovenstaande bloemen en bladeren zijn overigens allemaal alleen met watercolors gedaan, hier is geen potlood om te schetsen aan te pas gekomen.
Vanmorgen was ik een filmpje aan het kijken op YouTube over een “Loose” Watercolor project waarbij alles zelf was tekent. Hmm… durf ik dat aan? Ik moest eigenlijk wat werkzaamheden op de laptop doen voor de winkel, maar ik had zoiets; en nu doorbijten… niet weer op je to-do list zetten. Deze keer moest ik wel tekenen dus ik heb een Aquarelpotlood gepakt en ben gaan tekenen. De deur is echt niet perfect qua proporties etc… maar ook tekenen staat nog op mijn wensenlijst. Maar je moet ergens beginnen toch?
Deze keer had ik aan A6 velletje Watercolor papier gepakt, ik wilde niet te groot gaan starten ivm het tekenen. En heel eerlijk? Ik ben BLIJ met het resultaat. En waarom? Het is echt niet perfect, maar ik heb het gedaan… en het meest fascinerende is dat ik er zelf ook echt blij van kan worden. En ik heb gekozen voor mijzelf… om dit te doen voor het werk… Ik ga dit project ook weer bewaren en misschien nog iets leuks er omheen freubelen, maar op moment weet ik nog even niet precies wat dus ik heb hem maar lekker in de kamer in mijn zicht gelegd.
Wel heb ik weer “bewust” gekozen voor een gesloten deur. Ik zou zo graag de deur willen openen… de deur naar een nieuwe toekomst. Ik ben zo benieuwd wat voor moois er allemaal nog achter die deur schuilt… Maar dat wijst zich allemaal wel met de tijd. Ik moet leren leven vanuit vertrouwen en dat doe ik nu met het schilderen en bevalt mij heel erg goed.
Ik heb dus een andere denkwijze, een andere mindset, waardoor ik merk dat ik zoveel bewuster ben gaan leven. Ik ZIE nu ook gewoon veel meer…
Dit was even een heel verhaal maar ik vond het wel een keer leuk om jullie uit te leggen hoe ik tot dit soort creaties kom. Wat voor processen er soms nodig zijn voordat ” de knop ” om is.
Ik hoop dat ik jullie hiermee weer kan inspireren. Ik wens jullie allemaal een heel fijn en gezellig Pinksterweekend toe.
Vandaag weer even een blogbericht, het is echt veel te lang geleden. Ik ga proberen om dit weer iets meer op te gaan pakken, zeker omdat ik ook merk dat schrijven voor mij heel belangrijk is geworden. Met schrijven en creatief bezig zijn kan ik gedachten makkelijker loslaten.
Hoe het hier gaat? Ik heb gewoon een moeilijke periode achter de rug en wat ik aan mijzelf merk is dat ik dan weer in mijn schulpje ga kruipen. Lekker alles in mijn uppie proberen op te lossen. Maar dat kan ik niet, zo werkt het gewoon niet. Ik sla dan gewoon helemaal dicht, er komt dan ook niks uit mijn handen.
Aan de hand van een nieuwe Art Journal pagina wil ik jullie weer meenemen naar mijn gedachten die de afgelopen tijd door mijn hoofd hebben gespookt…
Laatste tijd gaat het qua gezondheid gewoon nog steeds niet zo lekker, lage energie, dagelijks ook buikpijn en steeds weer steken waardoor ik bang ben dat het toch nog weer terug gaat komen. Ik weet hoe extreem die pijnen zijn, dus ik ben gewoon huiverig en echt heel bang. Maar dit is natuurlijk niet goed, ik moet dit proberen los te laten.
Omdat ik niet lekker in mijn vel zat en ik gewoon zó dolgraag weer terug de maatschappij in wil ben ik de laatste weken vaak over mijn grens gegaan. Ik hield steeds in mijn achterhoofd: Doorzetten, de pijn is nog niet zo extreem als toen je in het ziekenhuis lag… dus je kunt nóg meer doen. Maar goed, zo werkt het natuurlijk helemaal niet. Ik moet gewoon accepteren dat ik veel geduld moet hebben.
Ik wil dolgraag weer de maatschappij in. Ik ben niet iemand die geboren is om thuis te zitten, ik moet mensen om mij heen hebben en mensen gaan inspireren. Maarja, hoe doe je dat als je nog aan huis gekluisterd bent? Ik weet het gewoon echt niet.
Als eerste moet ik gaan accepteren dat ik sowieso niet meer de werkzaamheden kan doen die ik altijd deed. En dat is al een heel groot ding. Ik denk nog steeds aan de Jenine van voor de val…. Jenine die altijd maar alles kon. En dat moet ik niet meer doen, ik moet accepteren dat ik dat niet meer KAN en dat ik andere dingen moet gaan doen. Maar je toekomstdroom veranderen doe je natuurlijk niet in 1 dag.
Ik heb mijn gedachten geprobeerd een beetje op een rijtje te zetten en Mindful Art helpt mij daar gewoon ontzettend bij. Als tekst heb ik gekozen:
“It’s time to accept that your live will never be the same”
Tijdens het maken van deze pagina viel mijn oog op de stempels van Finnabair uit de Art Daily collectie. Daarbij zaten allemaal woorden van:
Journal
You are enough
Live Inspired
Just Start
Soul Whispers
Dare to Dream
Nou deze woorden waren voor mij op dat moment echt pakkend. Want hoe ik alles moet gaan doen weet ik niet… en wanneer de tijd rijp is weet ik ook niet. Maar wat voor mij wel 100% zeker is is dat ik meer met deze Mindful Art moet gaan doen. Dit wordt mijn missie, ik merk dat ik mensen weer kan inspireren door mijn verhaal, door mijn manier van aanpak en mijn creativiteit.
Ik moet alleen leren dat ik niet moet wachten om weer te gaan “shinen”. Ik vond het steeds “eng”, want weet je; ik ben niet meer de Jenine van voorheen. Jenine heeft nu krukken nodig, Jenine heeft nu een rollator en rolstoel nodig. Dat moet ik accepteren en daarom ga ik nu heel bewust ook niet langer wachten. Ik moet door de zure appel heen en ga nu dus regelmatig foto’s maken van mijzelf met krukken, met de rollator…. Ik zie het dan vaker en hoe vaker ik het zie, hoe meer ik begin te merken dat het een stukje van mijzelf aan het worden is.
Ook heb ik de tekst:
Take the time you need to find out
* What are your dreams?
* What’s your missing in this life?
En ja, die tijd neem ik nu. Dat doe ik door minder op Social Media te zitten. Ook omdat ik gewoon de energie niet heb, maar ook omdat ik merk dat ik momenteel al die prikkels gewoon niet aan kan. Ik moet nu gewoon eerst alles voor mijzelf uitzoeken. Zeker omdat het tijdens de laatste ziekenhuisopname erg riskant is geweest ben ik heel anders gaan denken. Ik heb nu nog weer een kans gekregen om opnieuw te gaan starten, dus ik ga nu ook iets doen waar ik echt blij van wordt. Ik ga proberen mijn mooiste leven te leven met de aanpassingen die daarbij nodig zijn. Ik weet ook 100% zeker dat ik een missie heb in dit leven, maar wat precies? Dat zijn dingen die ik nu uit wil gaan zoeken.
Had ik een slecht leven voor de val dat ik daarom alles radicaal om ga gooien? Nee zeker niet, maar na de val is er gewoon een nieuwe Jenine en ik wil nu het beste uit mijzelf gaan halen.
Ook viel mij oog op de tekst:
“The world is waiting for you”
En ik denk dat die tijd nu ook langzaam aan het komen is. Ik moet het huis uit, want ik word ondertussen een beetje simpel van de 4 muren. (lees; gillend gek soms). Ik moet alleen bekijken hoe dit lichamelijk ook mogelijk zal zijn, want de afgelopen weken heb ik echt roofbouw gepleegd op mijn lichaam en dat mag ik niet meer. Ik moet lief zijn voor mijzelf.
Ook was ik er nog niet klaar voor omdat ik bang was voor de reactie van mensen, want ja, mijn denkwijze is totaal veranderd. Ik ga geen spirituele goeroe worden, maar ik ga wel vanuit mijn hart leven. Leven op intuïtie, op gevoel… Ik ben gewoon enorm hooggevoelig en dit ga ik vanaf nu accepteren. Ik ben Jenine, ik ben goed genoeg op mijn eigen unieke manier.
Ik ga nu mijn eigen plan trekken, kijken wat binnen mijn macht ligt om die kunstenaar die in mijn schuilt naar boven te laten komen.
Het is weer een heel verhaal geworden. Mocht het lukken dan wil ik proberen meer van mij af te gaan schrijven. Maarja, ergens moet ik zien dat ik meer energie kan vinden. Mijn dagen zijn gewoon al enorm gevuld met revalidatie, rusten, helpende hand bieden met werk…
Is mijn blog een chronologisch verhaal? Nee dat niet, want ik ga schrijven over de creaties die ik maak aan de hand van mijn gevoelens. Hoe ik mijn gedachten in een Journal kan/ga verwerken. Het is gewoon mijn manier, mijn blog en uiteindelijk vind ik ook hier wel weer een weg in…
Ik wens jullie allemaal nog een hele fijne en gezellige dag. Ik ga lekker genieten van een “relax” dag en alle kleine dingen die het leven mooi maken. Bedankt weer voor het lezen en tot de volgende keer 🙂
Vandaag weer een nieuw blogbericht van mij met weer een lang openhartig verhaal. Mijn blog is gewoon mijn dagboek, mijn dagelijkse strubbelingen die ik probeer van mij af te schrijven. Maar ik schrijf dit wel allemaal aan de hand van een creatieve uitspatting. Ik moet dingen eerst creatief op papier hebben gezet, pas daarna lukt het mij om het op te schrijven. Dan is het uit mijn systeem, dan is het weg….
Ik heb ook geen idee of jullie mijn manier van schrijven fijn vinden, ook hierin zal ik nog even een eigen draai moeten vinden.
Deze keer heb ik een pagina gemaakt aan de hand van mijn gevoelens op moment; ik voel mij opgesloten! Opgesloten in mijn eigen huis maar ook gevangen in mijn eigen lijf.
Door de val ben ik gewoon aan huis gekluisterd. De 4 muren komen soms letterlijk op mij af, zeker na mijn laatste ziekenhuisopname is dit wel weer erger. Ik ga gelukkig wel vooruit, maar het gaat langzaam. Voor die tijd ging ik elke dag even naar de winkel lopen om daar een kopje koffie te drinken, dat rondje kon ik net redden voor de revalidatie oefeningen en dan ging ik met de auto weer terug naar huis. Maar die uitstapjes mis ik nu, zo ver kom ik nog niet.
Ook baal ik soms echt verschrikkelijk van dit leven. Ik zou ook graag weer eens gewoon willen winkelen, eens lekker weg gaan. Maar de keren dat ik in 2019 buiten Rijssen ben geweest kan ik nog steeds op 1 hand tellen. En dan is het ook nog voornamelijk voor het ziekenhuis geweest. Op mijn verjaardag ben ik met een goede vriend even een rondje door de Holterberg gereden. Het is maar een klein stukje, maar ik kan jullie gewoon niet vertellen hoe gelukkig ik hier van word, mijn eerste echte uitstapje dit jaar! Dat was echt mijn allerbeste verjaardagscadeau! En afgelopen zaterdag haalden papa en mama mij op. Ze hebben een nieuwe auto gekocht, maar die moest ik wel eerst testen of ik er in kon zitten. Hoe bijzonder is dat? Ook de rolstoel past er rechtop in, dus hij is helemaal Jenine-proof! We hopen in de toekomst op die manier iets vaker een rondje in de omgeving te gaan rijden.
Waarom ik niet het huis uit kan? Omdat ik gewoon nog steeds afhankelijk ben van mijn bed, van de platte rust. Ik kan ca 1,5 uur wat doen en dan moet ik alweer liggen om de boel te laten ontspannen, anders is het niet uit te houden van de pijn. Zo kun je gewoon zo weinig doen. Wat mij gelukkig nog wel lukt is om tot papa en mama te lopen, dan drink ik daar even een bakje koffie en brengen zij me weer met de auto naar huis. Dat lukt me niet dagelijks, maar ik probeer dat toch wel een paar keer per week, dan ben je er gewoon eventjes uit. En uiteraard ook mijn dagelijkse blokjes om voor de revalidatie blijf ik gewoon stug volhouden.
Maar het is ook niet alleen het opgesloten voelen in huis, maar voornamelijk ook het opgesloten voelen in mijn eigen lijf. Ik wil zo graag anders… ik heb nog zoveel plannen, zoveel ideetjes! Zeker toen ik zo ziek was spookten er heel veel gedachten door mijn hoofd. En heel eerlijk gezegd; soms ben ik dit zó zat en denk ik; als ik zo 80 moet worden, dan hoeft het voor mij echt niet. Soms vind ik dit geen kwaliteit van leven…
Maar dan hup; schop onder de kont.. er zijn ook zoveel dingen die wel mooi zijn, die je wel kunt! En je hebt nog steeds geen dodelijke ziektes, dus maak iets van je leven. Maar daarvoor moet ik keihard blijven knokken dagelijks voor de revalidatie zodat hopelijk de andere spieren nog wat dingen over gaan nemen zodat ik minder pijn ga krijgen en weer kan gaan lopen.
Ik heb nu wel besloten om Jenine nu op de eerste plek te gaan zetten en uit te gaan zoeken wat ik wel kan doen. Maar dit kost gewoon tijd. En veel discipline om “nee” te leren zeggen, wat vind ik dit moeilijk.
Voor deze pagina in mijn verwerkingsboek heb ik echt gekliederd. Ik ben begonnen om de achtergrond op kleur te brengen met Make Art Blendable Dye inkt (Thistle, Peat Moss en en Potting Soil). De achtergrond was nog wat licht en ik wilde graag wat testen, dus ik heb er nog weer Impasto Paint van Finnabair overheen gesmeerd. Hiervoor heb ik de kleuren Snow White, Aubergine, Bodour Pink en Burlap gesmeerd. Op deze manier kwam ik qua kleur precies uit bij het Rice Paper wat ik had uitgezocht voor deze pagina. Het Rice Paper is van ITD Collection.
Daarna ben ik nog met wat Mask stencils aan de slag gegaan om texture op de achtergrond aan te brengen. Een mask met een stenen muurtje mocht ook niet ontbreken in het kader van “opgesloten zijn”.
De tekst die ik erbij geplaatst hebt spreekt voor zich. Ik hoop, ik wens dat ik ooit nog weer eens mijn horizon kan verbreden… dat ik langer kan zitten, weer kan lopen of in ieder geval vaker mijn huis uit kan. Mijn wereldje is op deze manier gewoon zo klein geworden.
Ik blijf positief dat me dit ooit gaat lukken!! Ik blijf vechten voor mijn VICTORY! Maar af en toe is het wel erg moeilijk, zeker als je steeds weer nieuwe tegenslagen erbij krijgt. Ik hoop dat dit de allerlaatste was en dat ik vanaf nu alleen maar positief vooruit kan kijken!
Binnenkort zal ik deze pagina ook nog op mijn gewone blog www.jeninesiemerink.com gaan plaatsen met alle gebruikte materialen. De materialen zijn te koop in mijn winkel www.hobbyvision.nl
Als eerste wil ik iedereen weer ontzettend bedanken voor het lezen van mijn lange bericht en de reacties hierop. Dit blog wordt gewoon echt MIJN blog met mijn verhaal. Ik merk dat dingen van mij afschrijven heel goed werkt, het is dan uit mijn systeem. Voor diegene die willen mogen dus meelezen met mijn verhaal. Ik ga voor de overwinning, maar onderweg zijn er heel veel hobbels op de weg en die wil ik ook gewoon delen. Net als bij ieder ander is mijn leven niet altijd rozengeur en manenschijn, dat bestaat alleen maar in sprookjes….
En sprookjes moeten we altijd in geloven. Soms komen er dingen op mijn pad die mij ineens te binnen schieten en waar ik iets mee “MOET” gaan doen in het kader van verwerking.
Zoals jullie weten is het momenteel allemaal gewoon even heel erg zwaar, voor mijn gevoel is het even een zwart gat waar ik uit moet. Alles lijkt momenteel wel tegen te zitten….. Toen viel mijn oog op het Rice Paper van Stamperia van Alice in Wonderland. Vooral de tekst sprak mij aan:
“Wonderland is better when you are completely lost”
Ik blijf ook geloven in sprookjes, dat het uiteindelijk beter wordt. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik vroeger het sprookje nooit gelezen heb. Toch werd ik nieuwsgierig hiernaar en ben gaan kijken op internet en kwam toen de tekst tegen:
” Before Alice got to Wonderland, she had to fall pretty hard in a deep whole.”
Dat was voor mij de reden om verder te gaan kijken naar dit sprookje, ik wil nu het verhaal lezen want ik heb enorm het gevoel dat dit heel erg op mij van toepassing is. Hoe en wat precies? Dat weet ik niet, ik laat het allemaal maar rustig over mij heen komen… Ik heb nu het e-book gekregen, maar ook heb ik via Marktplaats een 2de hands boek gekocht. Ik wil dit sprookje nu rustig gaan lezen en dit stap voor stap gaan verwerken. Want ik “zie” in dit sprookje zoveel van mijzelf terug. Soms is het gewoon een beetje eng…
Ik heb ook gemerkt dat ik mijzelf echt visueel kan uiten, als ik nu mijn Art Journal pagina’s maak kan ik er echt een stukje van “Jenine” in leggen. Onder het creatief bezig zijn kan ik mijn gedachten ordenen.
Ik ben nu nog maar in het begin van het sprookje, zo voel ik het zelf ook heel erg. Ik moet nog allerlei puzzelstukjes bij elkaar gaan zoeken, daarom heb ik ook wat puzzelstukjes op de achtergrond gestempeld. Het wordt een lang verhaal, daarom heb ik “Long Tale” ook extra benadrukt.
Alice kijkt dromerig voor zich uit… zo gaat het voor mij nu ook. Door de val is mijn hele wereld in duigen gevallen, de ideetjes en wensen die ik voor de toekomst had moet ik aanpassen want die zijn niet meer haalbaar. Ik moet aangepast werk zoeken, kinderwens opgeven etc… En dat kost gewoon tijd om te ontdekken wat ik nu dan wel echt wil & kan…
Omdat ik voel dat ik veel meer met dit sprookje van Alice in Wonderland moet gaan doen zullen jullie binnenkort hier vast nog meer pagina’s van voorbij zien komen. Misschien maak ik zelfs nog wel een compleet nieuw journal hiermee…
Voor mijn gevoel is deze pagina ook echt af, ik word erg blij van deze manier van verwerken. De pagina klopt, de puzzelstukjes zijn allemaal samengevallen. Ik ben er van overtuigt dat dit nieuwe Art Journal boek mij er op een creatieve manier doorheen gaat slepen en de echte “kunstenaar” in mij naar boven haalt. Ik ben nu een eigen stijl aan het ontwikkelen waar ik blij van word. Ik knutsel vanuit mijn hart….
Dit was weer even een lang verhaal achter de pagina. Ik ben er echt van overtuigd dat Mindful Art zo belangrijk is. Elke dag even creatief bezig zijn is zo goed voor je lijf. Je bent op dat moment even echt alleen met jezelf bezig… en wij zijn toch zelf het allerbelangrijkste in dit leven? We vergeten het zo vaak, ik ben er zelf het levende bewijs van. Maar ik ga proberen echt meer tijd voor Jenine zelf te maken en mijzelf op nummer 1 van de prioriteitenlijst te zetten…. Ik hoop dat er snel een omkeer komt, dat ik meer energie krijg en ook mijn plannen verder uit kan werken…. Ik blijf dromen en in sprookjes geloven…. Never give up.
Bedankt weer voor het lezen en ik wens jullie allemaal nog een hele fijne dag. Binnenkort zal ik deze creatie ook op mijn eigen blog http://www.jeninesiemerink.com nog plaatsen om daarbij te melden welke producten ik heb geplaatst.
Voor nu wens ik jullie allemaal nog een hele fijne dag.
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik iets heb gepost, helaas is dat niet helemaal zonder reden. Dit gaat een heel lang blogbericht worden, wie geïnteresseerd is mag het lezen en anders klik je nu maar snel weg 😉
Eigenlijk gaat het dit hele jaar al niet super lekker, ik was constant aan het modderen met mijn gezondheid maar kon er de vinger niet op leggen. Veel buikpijn, misselijk, niet lekker voelen… Energiepeil wat steeds verder naar beneden ging. Revalidatie is er pittig en ik wil daarin ook te snel, dus eigenlijk schoof ik daar alles op af.
Op 31 januari heb ik vanaf ’s avonds 21.00 uur tot de volgende ochtend 08.00 extreme buikpijnen gehad en geen oog dicht gedaan. Aangezien ik 2 februari voor de allereerste keer sinds mijn val weer een uurtje een demo gepland had in de winkel heb ik alles op alles gezet om daar aanwezig te zijn. Alleen ging het vrijdagochtend ook niet helemaal lekker dus ik moest verplicht van mama naar de huisarts omdat we bang waren dat het een blindedarm was. Maar bloeduitslag was negatief, de buikpijn zakte wat af.. dus heb die dag rustig aan gedaan en extra pijnstillers genomen. Op zaterdag 2 februari heb ik mijn “debuut” weer gemaakt met de demo, wat heb ik genoten hiervan!!
Jullie kunnen wel aan mijn big smile zien hoe ik hiervan geniet en hoe ik mij aan dit soort dingen op kan trekken! Met demo’s ben ik gewoon op mijn plek om mensen te inspireren.
Alleen bleef de buikpijn sudderen en ik bleef me niet lekker voelen, gewoon onbestemmig… dacht dat de demo toch net iets te vroeg was.
Daarna waren we heel erg druk met de nieuwe webwinkel en de organisatie van het Mintay Weekend. Dat weekend heb ik ook veel te gek gedaan door 2x een uurtje mee te doen met de workshops en uit eten te gaan. Maar goed, soms moet je even over de grenzen heen gaan toch? Ik had hier zó lang naar uitgekeken en dit mocht niemand mij afpakken.
Daarna weer rustig aan gedaan om proberen bij te tanken, maar ik kreeg hoe langer hoe minder energie en puf om dingen te ondernemen. Op een gegeven moment zei ik ook tegen mama: als ik komende week me niet beter voel trek ik aan de bel bij de huisarts, want dit voelt echt niet goed… alsof alles door mijn vingers heen glipt… Energie was zo laag dat ik ’s avonds om 7 uur onder de wol lag. Dat is voor mij geen kwaliteit van leven meer, ik vond het echt niet leuk meer.
Alleen ging het dat weekend weer goed mis. Zaterdagochtend om 11.00 uur begonnen de helse buikpijnen weer. Continu extreme pijn met ongeveer om het kwartier pijnscheuten. Aangezien het vorige keer geen blindedarm was en het na 12 uur afzakte hield ik dat maar in mijn achterhoofd. Alleen midden in de nacht hield ik het echt niet meer en heb ik mama gebeld en daarna de huisartsenpost. Die is gekomen, maar aangezien ik bekend ben met chronische darmproblemen sinds mijn 18de gaf hij dat als diagnose. Complete verstopping en moest maar extra clysma’s gaan gebruiken. Dat gedaan, maar de pijn zakte niet. Ik heb echt doodsangsten uitgestaan en kon me geen houding meer geven, met zo’n pijnscheut was zelfs ademhalen niet meer te doen. Heel de zondag nog die pijnen gehad, ik raakte ook gewoon uitgeput en durfde de zondagnacht niet alleen in te gaan. Dus weer de huisartsenpost gebeld… maar zelfde verhaal: Geen spoed, dus we doen nu niks. Bel morgen maar met je huisarts als het niet over is en kijk dan maar verder. Ik kon wel door de grond gaan… en ik was zooooo bang. Ik voelde mijzelf gewoon wegglijden… Begon ook steeds meer over te geven, kon niks meer binnen houden.
Maandagochtend gelijk de huisarts gebeld en die heeft mij doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar aangekomen een echo laten maken. Die assistente zag al genoeg, die heeft er nog een dokter bij laten komen voor een 2de echo. Daarop was ook te zien dat alles onwijs verstopt zit, maar ook dat de dunne darm gedraaid was, wat erg gevaarlijk kan zijn. Ik moest nog een extra foto laten maken en werd naar de SEH doorgestuurd. Daar moest ook nog een CT scan gemaakt worden. De chirurg heeft mij toen opgenomen en ik moest ook nuchter blijven. Mijn darmen stonden echt op knappen en die moesten leeg en als daarmee de pijnen niet minder zouden worden zou ik geopereerd moeten worden. Ook werd ik aan een Kalium infuus gehangen omdat deze veel te laag was.
Helaas kwamen we er in het ziekenhuis achter dat clysma’s voor mij niet meer werken. Ik was al bekend met chronische darmproblemen, maar door mijn bekkenbreuken werken de zenuwen etc niet meer waardoor ik nu dus nog meer problemen heb gekregen. Kon er ook nog wel weer bij.
Gelukkig zakten in het ziekenhuis de pijnen en hoefde ik niet geopereerd te worden. Wel moest ik nog blijven om te kijken hoe het eten valt etc. Op woensdag mocht ik weer naar huis. Wel moet ik nu dagelijks zelf mijn darmen gaan spoelen, dit is nu gewoon levenslang. Voor mij is dit best wel intensief doordat ik ook mijn bekkenproblemen heb, ik zat hier eerlijk gezegd niet op te wachten. WEER iets erbij, alsof het allemaal nog niet genoeg was…
Inmiddels was ik door dit alles echt een wrak geworden. Ik ben natuurlijk al super dun, maar dit heeft mij helemaal geen goed gegaan. Ik was gewoon helemaal uitgeput. En ik moet heel eerlijk zeggen… ik knap ook maar heel langzaam op. Dit hele gebeuren heeft ook mentaal heel veel met mij gedaan, want ik ben letterlijk door het oog van de naald gekropen.
Ik moet dit allemaal een plekje geven, dat heeft tijd nodig. Maar ook qua buikpijn etc gaat het nog steeds niet helemaal lekker. Heel eerlijk gezegd; ik ben het moment aan het afwachten waarop die extreme pijnen weer gaan komen en ik ben daar zó bang voor! Ondanks mijn morfine/paracetamol en andere pijnstilling kon ik zelfs die pijn niet handelen…
Mocht het doorzetten, dan moet ik ook a la minute weer naar het ziekenhuis terug. Binnenkort moet ik weer op controle en dan hoop ik dat ze mij gewoon eens weer binnenstebuiten willen keren voordat het weer mis gaat.
Ik heb ook nog steeds een extreem laag energiepeil. Heel eerlijk gezegd: ik weet momenteel gewoon echt niet hoe ik de dagen door moet komen. Ik wil zó dolgraag weer werken, dolgraag de kleine dingen die ik kon doen weer op willen pakken… maar ik weet niet hoe ik de eindjes aan elkaar moet knopen. Ik doe mijn best zoveel mogelijk te doen op een dag, maar deze keer moet ik echt aan mijzelf denken. Ik hoop dat ik me heel snel weer beterder voel. Voor nu vind ik het echt even allemaal niet zo leuk meer en zit ik ook echt even een dalletje… er is afgelopen tijd gewoon teveel op mijn bordje gekomen.
Ik probeer mezelf nu weer op te trekken door af en toe wat te freubelen in mijn Art Journal, creativiteit is voor mij het beste medicijn! En ook heb ik besloten om wat hulp in te gaan schakelen. Geen psychiater, die heb ik niet nodig, maar meer een coach die mij kan helpen om alles weer even op de rit te krijgen met mijn aangepaste leven.
Ondanks alles heb ik nog steeds ergens in mij de volledige overtuiging dat uiteindelijk alles nog wel weer een stuk beter zal worden, ook qua bekkenproblemen. Dat heb ik geprobeerd in deze pagina ook weer te uiten.
Deze pagina was namelijk helemaal mislukt. Ik had in eerste instantie met Oxide Sprays gewerkt en daar rice paper overheen geplakt, maar dat werd niet mooi, ik kon er niks mee. Deze had ik op 14 februari al gemaakt en had toen ook geen goede dag… dus heb de pagina destijds helemaal zwart gemaakt. Ik denk: ooit maak ik er wel weer wat van, als de tijd daar rijp voor is. En afgelopen week bladerde ik door mijn Journal en had ik ineens zoiets: Alles lijkt nu zwart, maar er is altijd nog weer wat van te maken. Laat dat voor mijzelf iets zijn waar ik mij aan op kan trekken…
Dus zo gezegd zo gedaan. De zwarte gesso heb ik gecoverd met de Impasto Paint van Finnabair en daar overheen heb ik gewerkt met de Tissue Wrap van Finnabair. Ik heb er een bijpassende tekst bij gekozen… Ik moet ook met kleine stapjes vooruit willen gaan en niet ineens met grote stappen vooruit…. maar ik wil zo graag en daardoor gaat het soms mis…
Uiteindelijk ben ik heel blij met deze pagina en voor mijzelf is dit ook weer een bewijs: Nu lijkt het allemaal erg donker…. maar het komt goed!!! GEDULD!!!….
Dit is even een heel lang verhaal. Ik heb er lang over gedaan om weer iets te typen, in etappes getypt en dingen weggehaald / aangevuld… maar ik stop er nu mee. Ik heb het van mij afgeschreven en dat is voor mij het belangrijkste, het moet uit mijn systeem om weer verder te kunnen.
Ik hoop dat ik mij snel weer wat beter voel en weer positief verder vooruit kan gaan! 🙂
En nogmaals.. het is een lang verhaal, maar het is je eigen keuze geweest om tot het einde door te lezen, haha. Dit is geen bericht om aandacht te vragen, dit is gewoon puur voor mijzelf om van mij af te schrijven en dat mijn leven niet altijd alleen maar een feestje is… ook al kun je dat via Social Media wel zo laten lijken 😉 ooit hoop ik dat het ziekenhuisbed weer mijn kamer uit kan, ik weer minder afhankelijk ben van anderen, ik weer meer kan gaan werken… zelf boodschappen kan doen, weer eens kleding kunnen shoppen in de winkels…. wat zou ik daar veel voor over hebben. Maar goed, wie weet komt dat ooit, tot die tijd blijven we maar stilletjes hopen en wensen…
Vandaag weer een nieuw blogbericht van mij. Zoals ik in het vorige blogbericht al heb verteld heb ik mijzelf een schop onder de kont gegeven en ben ik weer heel druk bezig gegaan met de cursus Roadmap to Success & Happiness. Deze week stond het werk voor de winkel dus even op een lager pitje, ik moest even prioriteiten stellen. Jenine op nummer 1 zetten.
Dat resulteerde wel in een heftig weekje. Bij deze cursus moet je echt jezelf binnenste buiten keren om te kijken hoe je de beste versie van jezelf kunt worden. Je gaat heel veel nadenken, wat ook goed is. Dingen achter je laten, de mooie herinneringen bewaren en de rest vergeten. Verleden is geweest, kijk naar de toekomst.
En juist dat blokkeerde afgelopen week enorm bij mij. Want tjah, ik heb mega veel ideetjes wat ik allemaal zou willen doen, waar ik blij van word. Mijn talenten en gaves uit gaan werken. Maar toen deed ik mijn loopronde naar de winkel en ineens werd het mij allemaal teveel. Want HOE ga ik het doen? Ik ben compleet afhankelijk van anderen, lopen & zitten kan allemaal maar heel eventjes… Zit compleet verdoofd onder de medicatie (morfine, paracetamol & lyrica). Bed staat in de kamer, steunpanty’s aan. De zon scheen buiten, het lijkt wel voorjaar. Ik zag mijzelf alweer met 30 graden alsnog met de donkerblauwe / zwarte / dikke steunkousen rondlopen. Zie ik dit zitten als ik 90 ga worden? Dan moet ik nog 56 jaar op deze manier doorgaan… Dit was afgelopen donderdag en er knapte gewoon even iets bij mij. Dit was een breekpunt, dit wil ik niet.
Ik wil VOORUIT kijken, ik heb echt het geloof dat het beter gaat worden, maar ik was het even kwijt. Maar ik ben weer op de goede weg. Ik weet nog steeds niet HOE, maar ik weet wel zeker dat er een oplossing gaat komen.
Wat deze week voor mij heel erg helder is geworden is dat ik mij volledig kan uiten in het Mindful Art. Voor mij is een psychiater niet nodig, want praten kan ik niet. Ik moet het eerst visueel uit mijn systeem gaan halen, verwerken in een creatie. Mijn “problemen” in mijn handen kunnen houden, daarna kan ik er pas moeiteloos over praten. Dit is waar ik goed in ben en hiermee wil ik ook andere mensen gaan inspireren. Want wellicht werkt dit voor velen positief? Ik weet zeker dat Mindful Art heel erg belangrijk is. En zit hier een bepaalde techniek aan vast? Nee hoor, het kan met “kliederpagina’s”, het kan met Lay Outs, het kan op kaarten; doe wat goed voelt voor jou! Plan je creaties niet van tevoren maar laat je mind de vrije gang gaan. Pas dan kan je je volledig aan je passie overgeven.
Omdat ik dankbaar ben dat ik deze inzichten weer heb gekregen en ik zo dankbaar ben dat ik die cursus van Michael Pilarczyk ben gaan volgen heb ik weer een kaartje gemaakt voor aan mijn #JeninesThankfulSpinner2019. Dit keer met een toepasselijke tekst: Create Happiness.
Ook deze keer bewust voor deze lijn van Studio Light gekozen omdat de collectie ook Create Happiness heet. Past perfect bij mijn inzichten van afgelopen week. Omdat ik niet heel veel tijd had heb ik er een simpele creatie van gemaakt, maar over het eindresultaat ben ik heel tevreden.
De Memorydex stans is ook uit de lijn van Studio Light. Hierop heb ik het Washi Tape geplakt, dit geeft wel een super leuk effect hè? Verder een paar die-cuts uit de bijpassende Die-Cut sets van Studio Light. Op het bovenste kaartje heb ik de tekststempel “Create Happiness” van Studio Light gebruikt. Deze zal ik denk ik wel vaak gaan gebruiken.
Deze heerlijke voorjaarskleurtjes passen perfect bij het weer van afgelopen week. Dit weer geeft een mens echt weer een positieve boost. Het zonnetje schijnt ook altijd precies op mijn werkbureau, ik kan daar zo gelukkig van worden.
Genieten jullie ook zo van die kleine dingen?
Voor nu wil ik het hier weer bij laten, binnenkort komt er wel weer een nieuwe blogpost. Ik ben druk creaties aan het maken, maar kom nog niet aan heel veel blogberichten toe. De cursus duurt nog 2 weken en daar gaat ook veel van mijn tijd naartoe. Ik werk hard aan de beste versie van mijzelf!
Ik wens jullie nog een hele fijne avond. Bedankt weer voor het lezen van mijn strubbelingen, de weg naar mijn “Victory”.
Het is alweer eventjes geleden dat ik een blogbericht heb getypt. Helaas kwam ik er niet aan toe, het is even een hele drukke en hectische periode geweest.
Druk geweest voor onze grote demodag van 2 februari, dit heeft mij enorm veel energie gekost, meer dan ik eigenlijk van tevoren voorzien had. Het is wel een MEGA toffe dag geweest, dus het is het uiteindelijk wel allemaal meer dan waard geweest. Maar door die demodag ging al mijn aandacht en energie daar naartoe dat ik even weer compleet in mijn oude valkuil ben gevallen, namelijk Jenine wegcijferen en alleen alles voor de winkel gaan doen. Zeker ook omdat het daarna ook nog steeds erg druk is in de webwinkel met nieuwe artikelen, collega ziek waardoor ik meer webwinkel werk heb gedaan, eigenlijk teveel! Ik denk steeds weer dat ik een stuk verder ben in de revalidatie, maar keer op keer wordt je vanzelf wel weer op het matje geroepen.
En ook omdat ik altijd zo enthousiast ben heb ik mij ook weer volledig gestort op het regelen van nieuwe workshops. Het lijken allemaal maar kleine dingen, maar voor mij zijn het zulke intensieve handelingen om te doen. Kortom; afgelopen weken heb ik voor mijn gevoel gewoon weer alles op de automatische piloot gedaan, geen idee wat ik het eerste of het laatste op een dag zou moeten doen. Ook voor mijn cursus, die toch zo belangrijk voor mij is, heb ik geen tijd gemaakt…
Gisteren was voor mij het keerpunt; ik ben gewoon totaal op, moet nodig bijtanken en mijn hoofd weer helemaal leegmaken. En hoe kan dat beter dan te gaan freubelen en eens iets ECHT voor jezelf maken? Dus even niet voor een LIVE uitzending of voor de winkel?
Okay, als ik heel eerlijk ben, het heeft ook wel een klein beetje een reden dat ik mij weer volledig weggecijferd heb. Vlak voor de demodag had ik namelijk nog weer een telefonisch consult met een vervangende arts (mijn chirurg is helaas weg uit het ziekenhuis/naar het buitenland) en helaas kon deze vervangende arts mij niet zoveel positief nieuws brengen. Kort beknopt: ik moet tot juni revalideren van deze operatie en hopen dat er toch nog wat positieve verbetering gaat komen. Echter iets garanderen kan hij niks. Uit de onderzoeken blijkt dat het soms tot een jaar kan duren voordat er echt resultaat is en soms is er ook gewoon niet voldoende resultaat. Dus in juni heb ik weer een consult om te kijken hoe het dan gaat en dan hoor ik of ik ook naar een andere chirurg in Zwolle ga voor een 2de operatie of dat het hierbij blijft. Dus het was even uitzichtloos…en wat is er dan makkelijker om jezelf weer weg te cijferen, masker op te zetten en dom door te gaan? Ik baal gewoon dat ik geen zekerheid heb, niet weet hoe de toekomst eruit gaat zien terwijl ik zoveel leuke plannen aan het uitdenken ben.
Maar dat breekt dus op en gister was voor mij het keerpunt dat ik dit niet wil. Ik zit pas lekker in mijn vel als ik echt voldoende tijd heb om te knutselen, mijn hoofd leeg te maken, mijn gedachten op papier te zetten.
Gisteren ben ik dus echt met mezelf aan de slag gegaan, mezelf letterlijk een schop onder de kont gegeven en ga weer positief alles bekijken. Dit keer heb ik een scrap Lay Out gemaakt die ook zichtbaar in mijn hobbykamer komt te hangen zodat ik hem elke dag kan bekijken. Over deze foto ben ik ook heel tevreden dus die wilde ik graag ergens op verwerken.
Het prachtige papier is van Mintay Papers – Life Stories. Alleen de naam al is zo toepasselijk bij deze pagina. Want Mindful Art is niet alleen maar kliederen en Art Journal pagina’s, maar ook Mindful Art kan met scrap lay outs. Het gaat om het proces, om hoe jij je MIND laat spreken in je creaties.
Het papier zelf is al echt prachtig, precies ook de kleuren die ik in mijn hobbykamer heb, dus hij komt erg mooi uit op de muur (ik vraag papa even of hij een spijker in de muur wil slaan, hihi)
Ik heb bewust de tekst Dreams come True gebruikt. Ik weet namelijk zeker dat mijn dromen ooit uit gaan komen, daar werk ik hard voor. I believe in myself!! Dit wilde ik dus zeker ook op deze lay out terug laten komen. Ook de typemachine rechts onder is heel toepasselijk bij mijn Mindful Art Story. Ik wacht nog steeds totdat mijn cadeau (mintkleurige typemachine van We R Memory Keepers) leverbaar is en ik lekker zelf verhalen kan gaan typen.
Er zitten veel klokken verwerkt op het designpapier, de klokken staan weer centraal voor de tijd die ik voor mijzelf moet reserveren. Dit doe ik nu weer veel te weinig. En de tekst Follow your heart spreekt voor zich….
Ik weet niet of jullie het goed kunnen zien, maar over de tekst Dreams come true heb ik een goudkleurig waxlaagje gemaakt met de Finnabair wax. Goud staat voor de overwinning en dat wil ik dus in al mijn creaties terug laten komen. Dat is een soort handtekening voor mij geworden. Ook heb ik bovenop het zwarte lintje een goudkleurig draadje verwerkt. Dat goudkleurige draadje ga je nu ook als “handtekening” op mijn creaties voorbij zien komen… de gouden draad die door mijn leven loopt… de weg naar Victory, naar overwinning…
Ik heb mijzelf dus even weer een schop onder de kont gegeven, ga deze week de 2 weken huiswerk van mijn cursus weer inhalen en weer tijd nemen om meer te gaan freubelen en dit blog bijhouden om mijn gedachten weer op papier te krijgen! 🙂
Voor nu wens ik jullie allemaal nog een hele fijne en gezellige avond. Binnenkort zal ik deze Lay Out ook op mijn gewone blog http://www.jeninesiemerink.com plaatsen en zal er dan ook alle gebruikte materialen bij gaan vermelden.
Bedankt weer voor het lezen van mijn “sores” en graag weer tot de volgende keer.
Vandaag eindelijk maar toch weer eens een blogbericht. Het is niet dat ik jullie vergeet of niet wat wil schrijven, maar op moment is het zo druk dat ik mijn energie echt moet gaan verdelen. Aanstaande zaterdag hebben we een grote demodag en dat vreet gewoon heel veel tijd en energie. Ik kan organisatorisch best veel doen, maar loop daarna steeds tegen een muur aan, heb hulp van anderen nodig, maar die zijn ook te druk in de winkel om mij te helpen… Dus jullie snappen wel dat ik hier nu regelmatig wat kortsluiting heb en even compleet vastloop. Ik moet nu ook echt prioriteiten stellen. Vast voor jullie ook herkenbaar. Alleen wat is nu de hoogste prioriteit hè?
Ik moet nu leren om mijzelf op nummer 1 te zetten, wel moeilijk. En als ik mij op mijn beste wil voelen moet ik voldoende rust nemen, maar ook creatief bezig gaan om mijn hoofd leeg te maken. Dus ik probeer toch elke dag wel even tijd vrij te maken om iets te maken. Projecten hoeven niet altijd gelijk klaar te zijn, mag gerust in etappes, als ik maar iets doe.
En elke dag is er wel iets te vinden waar ik dankbaar voor ben, dus ik heb maar weer een setje kaartjes gemaakt voor aan mijn #JeninesThankfulSpinner2019.
Afgelopen zaterdag kreeg ik van Studio Light weer een ontzettend goed gevulde doos met nieuwe artikelen binnen. In die doos zat de nieuwe Create Happiness lijn van Studio Light. Nou, deze lijn is mij echt op mijn lijf geschreven, dit past perfect bij mijn nieuwe Mindful Art Story. Hele mooie kleurtjes, maar ook mooie pakkende teksten en gaaf washi tape met teksten. Over ca 2 weken ligt deze lijn in de winkel, maar je kunt hem al wel bestellen in de pre-order.
Achter op dit kaartje ga ik dus ook schrijven dat ik zo dankbaar ben dat ik voor bedrijven als Studio Light mag “werken” in de vorm van promotie op Social Media. Ik voel mij dan zo bevoorrecht als ik zo’n doos binnen krijg, dat geeft mij echt een geluksgevoel. Dus hier ben ik echt dankbaar voor. Ik zie dit echt niet als iets “normaals” dat bedrijven mij vragen voor promotie, dit geeft mij echt wel een “kicken” gevoel, een gevoel dat ik ergens goed in ben en dat mijn werk gewaardeerd wordt.
Voor de basis van dit kaartje heb ik een Memory Dex stans van Studio Light gebruikt. Dit is een nieuwe uit de Create Happiness lijn. Ook heb ik nog extra materialen uit deze lijn gebruikt zoals de die-cuts, washi tape, designpapier etc. Ik heb ook nog een klein mask stencil van Dutch Doobadoo gebruikt die ik heb aangebracht met de Graphite Texture Paste van Finnabair. Dit heeft hele gave glitters erin zitten. Als finishing touch nog een taartrandje en wat touw.
Ik hoop dat ik jullie met deze creatie weer kan inspireren. Doen jullie ook nog mee met alle dankbare momenten verzamelen? Lukt het jullie om elke dag iets te bedenken wat je gelukkig maakt? Het geeft je wel een veel positievere kijk op het leven.
Ik wens jullie allemaal nog een hele fijne en gezellige dag.
Vandaag heb ik weer een speciaal setje met kaartjes gemaakt. Ik was eigenlijk bezig met een ander pakket voor de winkel te maken met dit papier, maar toen hoorde ik nieuws wat mij zo aangreep dat ik hier even een speciaal kaartje over moest maken.
Ik hoorde namelijk vandaag het kindje van de broer van mijn vroegere vriendin gisteren overleden is, gestikt! Nog maar 2 jaar… Sowieso grijpt iets met kindjes je altijd enorm aan, maar ik ken in ieder geval de ouders persoonlijk en dan zet het je wel aan het denken. We moeten genieten van het leven, elke dag de mooie dingen herinneren en proberen het mooiste uit ons leven te halen, want het kan ineens over zijn!
Ik had het papier “And Remember” van Craft-O-Clock nog op mijn bureau liggen voor een nieuw DIY pakket voor de winkel. Maar ik vond de naam van de collectie en de quotes die erbij zaten heel toepasselijk voor vandaag.
Achter op dit kaartje komt dus ook zeker te staan dat ik heel dankbaar ben voor dat ik er nog ben. Dit heeft mij weer doen beseffen dat, ondanks de vele beperkingen, dat je toch moet proberen alles uit het leven te halen! Niet bij de pakken neer gaan zitten, maak mooie herinneringen en momenten.
Voor de basis van deze kaartjes heb ik een Memory Dex stansje van Studio Light gebruikt. Deze heb ik uit Kraft Cardstock gestansd. Daarna heb ik het 15,2 x 15,2 cm paperpad van And Remember / Craft-O-Clock gebruikt. Dit is echt prachtig papier. Ik heb ook het Extra Paperset 15,2 x 30,5 cm, de Die-Cuts en de Quotes uit deze lijn gebruikt. Zoals de vlinders, de bloemen en de blaadjes zijn allemaal uit het Extra Paperset, deze moet je zelf even uitknippen. Dat knippen werkt gelijk weer heel ontspannend, haha. Verder heb ik nog de mooie Petite & Sweet randpons van Vaessen Creative gebruikt en een mooie stansmal van Studio Light uit de Grunge Collectie.
Ik hoop dat ik jullie ook met dit kaartje weer kan inspireren. Ik wens jullie allemaal nog een hele fijne en gezellige avond. Ik ga nog even een half uurtje vlindertjes / blaadjes etc knippen uit deze lijn, want alles wat ik voor mijn andere project al geknipt had zit inmiddels op deze verwerkt, haha.
Vandaag heb ik een “simpel” kaartje voor jullie om te laten zien dat de kaartjes niet altijd bomvol hoeven te zijn. Dit keer een mooi stempeltje ingekleurd, een tekst erbij en kijk eens wat voor leuk resultaat je hebt? Zo kun je in een relatief korte tijd toch weer een mooie creatie maken voor aan je Spinner en aan de achterkant weer een mooi dankbaar moment schrijven.
Sinds kort hebben wij deze leuke Mini stempeltjes van Gorjuss in ons assortiment. Toen ik deze in het echt zag was ik op slag verliefd, wat zijn ze leuk! En voor mij zijn ze goed oefenmateriaal. Waarom zou je denken? Nou, net als velen van jullie vind ik het vaak ook lastig om te gaan kleuren. Ik zie dan zoveel anderen die naar mijn idee mooier kunnen kleuren, dat ik voor mijzelf de lat steeds hoger ben gaan leggen. En dat mag ik niet meer doen van mijzelf, want kleuren moet ontspannen zijn. Daarom heb ik nu voor mijzelf bedacht dat ik af en toe van dit soort kaartjes moet gaan kleuren, liefst een paar keer per week. Ik doe dan gewoon 1 enkel kaartje er van maken, geen setje van dubbele kaartjes.
Want als ik eenmaal aan het kleuren ben zorgt het ook voor complete ontspanning bij mij, alleen voordat ik er aan ga beginnen, dat is vaak het tweede. Dus ik probeer mijzelf nu even een stok achter de deur te zetten. En ook hiervoor geldt uiteraard; hoe vaker je oefent, hoe makkelijker het uiteindelijk zal gaan, oefening baart kunst. En daarnaast… ook voor het kleuren moeten we onszelf niet willen klonen aan een ander. Ga gewoon lekker je eigen gang, zolang het maar voor ontspanning zorgt, dat is het allerbelangrijkste!
Ik vind de tekst van Penny Black – Think Happy Thoughts and you can Fly! wel een hele toepasselijke tekst bij deze stempel. En hoe waar is deze tekst? Een positieve mind trekt ook weer positieve dingen aan! Nu kunnen we uiteraard niet altijd hele dagen positief zijn, maar als we nou eens proberen om grotendeels positief te denken? En elke dag een dankbaar moment te herinneren? Dan ziet ons leven er vaak al een heel stuk mooier uit!
En ja, ook hier was het vandaag geen topdag, ik weet niet waar de energie is gebleven, denk dat die vanmorgen in mijn bed is blijven liggen 😉 Maar ik ben dan toch weer blij dat ik vanmiddag samen met mijn collegaatje Anja een heerlijk plaatje in heb kunnen kleuren onder het genot van een bakje koffie. Dat is mijn dankbare momentje van vandaag!
Hebben jullie nog weer dankbare herinneringen kunnen maken vandaag?
Ik wens jullie allemaal nog een hele fijne en gezellige avond! Ik ga vanavond maar lekker op tijd op bed zodat ik hopelijk morgen weer een iets betere dag zal hebben 🙂
Als eerste wil ik iedereen heel hartelijk bedanken voor de reacties op mijn blogberichten. Ik lees ze allemaal wel, maar het lukt mij niet om bij iedereen te gaan reageren. Sorry. En soms reageer ik ook bewust niet en ik zal uitleggen waarom. Jullie mogen allemaal gerust jullie “ei” kwijt in de reacties en jullie eigen ziektes, beperkingen etc melden. Ik ga hier alleen uit zelfbescherming niet op in omdat ik mij dan teveel dingen aan ga trekken. Ik moet nu met de cursus leren om eerst mijzelf op 1 te zetten en sterk te worden en helaas past dit dan even niet in het cursustraject. Ik waardeer enorm jullie berichten, maar ik zal dus niet iedereen persoonlijk beantwoorden. Hoop op jullie begrip hiervoor.
“Be the change you want to see”
Gisteren vertelde ik al uitgebreid in mijn blogbericht wat voor bijzondere dag ik heb gehad. Uiteraard hoort daar een Thankful Spinner kaartje bij, deze keer heb ik een mooie stans van Studio Light hiervoor gebruikt. Ik had deze al een groot gedeelte voorbereid, maar omdat ik wist dat er ’s avonds nog meer mooie dingen zouden gebeuren had ik ruimte overgelaten voor wat fotootjes. Hierdoor hoefde ik vanmorgen ook niet zo heel veel meer te doen aan deze kaartjes. Ook hierbij weer een lang verhaal met uitleg. Ik hoop dat deze uitleg jullie ook weer kan inspireren om gedachten te vertolken in een creatie.
Ik heb voor deze MemoryDex kaartjes gekozen om te gaan werken met het papier van Kaisercraft – Scrap Studio. Deze heeft mooie designpapieren maar ook teksten die enorm goed pasten bij mijn mooie momenten van gisteren. Ik had gistermorgen dus al hele heldere inzichten wat mijn nieuwe missie is, wat ik wil gaan doen. Ik zou heel erg graag jullie helpen om ook te leren je gedachten op papier te uiten, dus: ” Be the change you want to see”. De quote met uitleg van Remember vond ik ook erg toepasselijk omdat ik de dag van gisteren echt goed wil onthouden.
Ik heb ook muziekpapier uit het paperpad er bewust bij gebruikt omdat ik gisteravond naar een concert van Tim Akkerman ben geweest. Jullie kunnen begrijpen dat dit voor mij echt DE avond was, ik heb genoten. Zo fijn om er even uit te zijn en helemaal zonder gedachten te luisteren naar muziek. Tim was in Rijssen dus dit was gewoon een unieke kans.
1 van mijn doelen die ik heb opgeschreven voor mijzelf is dat ik weer meer met muziek wil gaan doen zodra dat mogelijk is. Muziek maakt mij rustig, ik wil tzt mijn pianospelen weer op gaan pakken, maar dan moet ik eerst beter kunnen zitten! Ik wil dan ook echt les gaan nemen om het beter te leren. Gisteren tijdens het concert kreeg ik ook weer zoveel heldere inzichten wat ik wil gaan doen. Tim heeft mij onbewust weer enorm geïnspireerd. Ik moet namelijk leren mijn “faalangst” los te laten om perfect te zijn. Hoe ik gisteravond zag hoe Tim vol overgave en passie zich volledig liet gaan tijdens de muziek, toen kwam dit echt goed bij mij binnen. Dit moet ik ook doen, maar dan met de hobby. Mijn droom en passie volgen en niet bang zijn om iets niet perfect te kunnen. Ik kan dit 🙂
Zien jullie mij genieten? Dit was echt top. En ja, het was even weer een flinke aanslag op mijn lijf, ik moet dat nu enorm bezuren, maar het heeft me zoveel positieve energie gegeven dat ik dit er echt voor over heb. Dit doet een mens goed. En ik ben ook enorm dankbaar dat het mogelijk was dat ik mijn eigen stoel mee kon nemen en zo toch aanwezig kon zijn.
Nu ken ik Tim Akkerman persoonlijk omdat hij, net voor mijn val, een huiskamerconcert heeft gegeven bij mijn broer. Sinds die tijd ben ik een fan geworden, gewoon de manier waarop, hij is gewoon zichzelf. Na die tijd nog een paar keer naar een concert geweest. Gisteravond na het concert hebben we ook nog even een ontzettend interessant, fijn en inspirerend gesprek gehad. Zo bijzonder hoe zo iemand dan ook echt tijd voor je neemt. Ik heb in ieder geval de tijd van mijn leven gehad, dit is echt genieten….
“Enjoy the little things in life”
Ik hoop dat ik jullie met mijn verhaal weer kan inspireren om zo je dagelijkse momenten, mooi of minder mooi, te uiten in een creatief werkstuk. Wat? Dat maakt niet uit, maar creatief bezig zijn is zó belangrijk voor je mind. Het is uit je hoofd, je maakt iets voor jezelf, je legt er een stukje van jezelf in. En je neemt tijd voor ontspanning om op te laden, dat heeft ieder mens nodig.
Ik heb bij het gedeelte waar ik mijn kaartje beschreven heb de linken weer onder de artikelen geplaatst zodat jullie ze ook terug kunnen vinden in de webwinkel.
Voor nu wens ik jullie nog een hele fijne dag. Ik ga vandaag lekker rustig aan doen en nagenieten!
jeninesmindfulartstory.com 